Guðrún J. Halldórsdóttir :
Virðulegi forseti. Mig langar til að undirstrika mikilvægi þessa máls. Allir þeir sem hafa unnið við kennslu barna og unglinga þekkja einelti af eigin raun. Þeir hafa séð það í kringum sig og hafa átt við það að etja.
Einelti er ekki neitt nýtt fyrirbrigði á Íslandi. Það hafa sagt mér gamlir skólamenn að á kreppuárunum hafi einelti verið mjög algengt. Þá var það vannæring, vosbúð og öryggisleysi sem olli því að börnin fóru að stunda einelti hvert gagnvart öðru og ofbeldi almennt. Og það er dálítið umhugsunarvert fyrir okkur í dag að núna á þeim dögum þegar Háskóli Íslands og Hagstofan segja að hagsæld sé meiri hér en annars staðar skulum við uppgötva það að einelti og ofbeldi meðal unglinga fer vaxandi. Hvað segir þetta okkur? Jú, það segir okkur það að foreldrar þurfa mjög að hugsa sinn gang og raunar allir þeir sem ráða förinni í þessu ríki. Það er þannig að börn nú búa kannski ekki við vannæringu, nema þá sjálfviljuga vannæringu af því að þau borða óheppilegan mat, og þau hafa nóg klæði, en þau búa við mjög mikið óöryggi og þau búa oft við litla umönnun vegna þess að foreldrar eru of önnum kafnir við að vinna fyrir hinu daglega brauði. Við verðum að gera okkur grein fyrir því að hlutverk foreldra í þessum málum er mikið.
Einelti snýr bæði að þeim sem fyrir eineltinu verður, og hann er náttúrlega sá sem mest líður, en líka að þeim sem eineltinu beitir því að sá sem beitir einelti og ofsækir aðra verður sífellt minni og minni maður og það er vitað, samkvæmt könnunum annars staðar frá, að mjög líklegt er að sá sem byrjar á einelti í barnaskóla eða unglingaskóla muni reyna að halda því áfram seinna. Þetta er þar af leiðandi meinsemd sem ekki læknast þó að maður vaxi úr grasi því að vesöldin innra með manni læknast ekki af því heldur af því að við hljótum þá umönnun og þá alúð sem hver einasti maður þarf til þess að verða að manni.