Herra forseti. Eins og fram kom í máli frsm., formanns efh.- og viðskn., stendur nefndin öll að afgreiðslu þessa frv. og þeim brtt. sem fluttar eru á sérstöku þskj. Ég tel að það hafi tekist vel til í starfi nefndarinnar að gera þær lagfæringar á skilgreiningum á eigin fé sparisjóðanna sem nauðsynlegar voru vegna sameiginlegs eignarhalds þeirra á Lánastofnun sparisjóðanna en það kom í ljós við skoðun í nefndinni að óhjákvæmilegt var að breyta lítillega ákvæðum frv. til þess að eignarhlutur stærstu sparisjóðanna í Lánastofnun þeirra yrði ekki með óeðlilegum hætti dreginn frá eigin fé þeirra gagnvart skilgreiningum síðan og viðmiðun við eiginfjárhlutfall eða mörk sem sett eru annars staðar í lögunum. Þessu hefur nú verið breytt á þann veg að ég held að vel megi við una og séð fyrir því að það muni ekki bitna sérstaklega á stærstu sparisjóðunum vegna þess stóra hlutar sem þeir eiga veltu sinnar vegna í Lánastofnun, og er það vel.
Í leiðinni má geta þess sem er gleðilegt að reyndar standa mál þannig hjá langflestum sparisjóðanna í landinu að þeir eru mjög vel staddar stofnanir. Við öfluðum upplýsinga um eiginfjárhlutföll sparisjóðanna, bæði miðað við núgildandi lög og eins miðað við áætlað eiginfjárhlutfall samkvæmt hinum nýju BIS-reglum og er dreifingin sú að sá sparisjóður sem er lakast settur, og reyndar kemur fram hér í fylgiskjali, Sparisjóður Keflavíkur, er þar með ein 8,4%, reyndar 8,7 samkvæmt fskj. með frv. og síðan er dreifingin allt upp í rúm 50% og eru best stöddu sparisjóðir landsins hvað eiginfjárhlutfall snertir miðað við veltu, Sparisjóður Árneshrepps á Ströndum og Sparisjóður Hólahrepps, en eiginfjárhlutfall þeirra er rétt um helmingur af veltu. ( Gripið fram í: Það sjá nú allir hverjir stjórna þar.) Langflestir sparisjóðanna eru vel staddar stofnanir í þessu tilliti og reyndar sýnist mér fljótt á litið að aðeins einn þeirra liggi undir 10% í eiginfjárhlutfall miðað við BIS-reglurnar og mjög algengt eiginfjárhlutfall er á bilinu 20--30%.
Varðandi sparisjóðina að öðru leyti úr því að þeir eru hér til umræðu á annað borð á Alþingi, þá vil ég láta það sjónarmið mitt koma fram að þar séu á ferðinni hinar merkustu stofnanir. Mig hefur oft undrað það í umræðum manna um byggðamál og valddreifingu á undanförnum árum þar sem gjarnan er talað fögrum orðum um að það eigi að flytja valdið heim í hérað og auka sjálfsforræði manna í eigin málum að í einu tilviki eiga menn nákvæmlega þannig stofnanir þar sem heimamenn ef svo tekst til eru stjórnendur sinna mála og það er í því tilviki að sparisjóðirnir séu viðskiptabankar í viðkomandi byggðarlögum. Þeir lúta stjórn heimamanna og í gegnum samstarf stjórnar sparisjóða og Lánastofnun sparisjóðanna tel ég að búið sé hins vegar með mjög árangursríkum og farsælum hætti að tryggja það að þeir geti þjónað sem net eða eðlileg keðja banka í landinu. Hitt er svo annað mál að e.t.v. kann að reynast nauðsynlegt fyrir sparisjóðina eins og ýmsa fleiri í breyttum heimi að endurskoða að nokkru leyti stöðu sína. Ætla ég ekki að fara út í þá umræðu að öðru leyti hér nema hvað ég vona svo sannarlega að það takist, hvernig
sem því nú öllu reiðir af, að varðveita sjálfstæði þeirra stofnana í heimabyggð sem er að mínu mati aðalsmerki þeirra og gerir þær að meiri þjónustustofnunum og nátengdari fólkinu sem við þær á viðskipti í heimabyggðunum heldur en ella væri. Það er trú mín að það hljóti menn að geta leyst með öðrum ráðstöfunum en þeim sem kosta mundu sjálfstæði þeirra.
En hvernig sem að því nú verður staðið eða hvaða breytingar sem kunna að verða á skipulagi og högum sparisjóðanna á komandi árum í breyttu viðskiptalegu umhverfi þá má það verða mönnum huggun að vita af annars þeirri sterku stöðu sem sparisjóðirnir a.m.k. nú um stundir hafa þegar skoðað er eiginfjárhlutfall þeirra miðað við veltu og það borið saman við aðrar lánastofnanir sem þeir eru í samkeppni við.
Herra forseti. Ég sé ekki ástæðu til að hafa um þetta fleiri orð en ítreka stuðning minn og lýsi ánægju minni með það að hér er á ferðinni samkomulagsfrv., a.m.k. enn sem komið er, enda hefur tiltekinn maður enn sem komið er ekki talað þannig í umræðunni að neitt hafi komið upp á sem gerir það að verkum að menn þurfi að hafa fyrirvara á um sinn stuðning við málið.