Jóhann Ársælsson :
Virðulegur forseti. Ég þakka hæstv. sjútvrh. fyrir skýrsluna þó að í ýmsum köflum hennar hafi mér ekki fundist vera frá mörgu að segja, því miður. Hæstv. sjútvrh. hefur gegnt því embætti í ár og í fullri hreinskilni finnst mér ekki hafa verið margt að frétta af störfum hans, þ.e. af tillögum eða úrræðum sem hafa komist til framkvæmda í hans tíð. Hann hefur að vísu látið skoðanir sínar í ljós, aðallega á fundum úti um borg og bæ, jafnvel tekið nokkuð djúpt í árinni. En hann hefur framkvæmt minna en hann hefur talað.
Ég man t.d. eftir því að hann lagði fram tillögu í ríkisstjórn sem hann lýsti í fjölmiðlum um hinar og þessar aðgerðir í sjávarútvegsmálum. Það skilaði sér hins vegar ekki. Hann hefur lýst yfir þeim skoðunum sínum hvað eftir annað að koma þurfi til móts við sjávarútvegsfyrirtækin í landinu, en þar hefur lítið gerst.
Ég tel að hæstv. sjútvrh. hafi haft fullan vilja til þess að fá fram þær hugmyndir sem hann hefur verið að viðra, ég tel að viljann hafi skort annars staðar, að hann hafi ekki haft erindi sem erfiði við að fá hugmyndum sínum framgengt í hæstv. ríkisstjórn. Ég tel að það hafi ekki verið staðið nógu vel að þessum málum. Við alþýðubandalagsmenn höfum verið að reyna að vekja athygli á sjávarútvegsmálum í þinginu alveg frá því að það kom saman í haust, gerðum það með því að knýja fram umræður um sjávarútvegsmál fyrst. Við höfum lagt fram hinar ýmsu tillögur í sjávarútvegsmálum sem hefur gengið illa að fá ræddar og enn verr að fá samþykktar.
Á sama tíma hefur ekki bólað á úrræðum frá ríkisstjórninni. Niðurstaðan er sú að þetta málefni er í höndum nefndar úti í bæ þar sem tveir formenn tala sitt tungumálið hvor og láta frá sér hinar ólíkustu hugmyndir í blöð og fjölmiðla sem ,,harmonera`` ekki saman. Þessu höfum við þingmenn og landsmenn allir verið að fylgjast með á undanförnum missirum.
Hæstv. sjútvrh. lýsti því mjög vel í ræðu á þinginu í vetur að taka þurfti á málefnum útgerðarinnar, ég minni þingmenn á það. Hann segir í dag: Hún er álíka. Hún hefur alla vega ekki batnað. Það er niðurstaðan.
Í haust taldi hæstv. sjútvrh. að það þyrfti aðgerða við en hann virðist ekki vera eins viss um það núna. Alla vega talar hann ekki eins ákveðið um aðgerðir nú og hann gerði í haust.
Ég tel að á aðgerðum þurfi að halda og að langsóttar hugmyndir um þann hag sem útgerðin muni hafa af væntanlegu EES-samkomulagi komi ekki til með að breyta sjávarútveginum verulega á næstunni. Ég hef ekki séð að menn hafi getað rökstutt vangaveltur sínar um þennan hag með neinum þeim dæmum að bitastætt sé fyrir útgerðina í landinu að bíða eftir honum og reka sig í hallarekstri þangað til. Þess vegna held ég að það sé nauðsynlegt að ríkisstjórnin beiti sér fyrir aðgerðum sem koma sjávarútvegsfyrirtækjunum í þann rekstur að þau geti lifað áfram.
Ég minntist áðan á það að ráðgjafarnefnd ríkisstjórnarinnar væri skipuð tveimur formönnum sem tala sitt hvort tungumálið. Í sunnudagsblaði Morgunblaðsins þann 26. apríl sl. er viðtal við Magnús Gunnarsson, formann samstarfsnefndar atvinnurekenda í sjávarútvegi. Hann er formaður þeirrar nefndar sem ég var að ræða um áðan. Hann lýsir þar skoðunum sínum á svokallaðri gjaldþrotaleið. Hver skyldi hafa verið orðaður við þessa gjaldþrotaleið hérna í vetur? ( Gripið fram í: Af hverjum?) Og af hverjum? Einn af aðstoðarmönnum í ríkisstjórninni lét hafa eftir sér ýmis orð um gjaldþrotaleiðina og hvernig ætti að láta fyrirtækin deyja, verða gjaldþrota, og önnur muni þá verða sterkari eftir. Ekki höfum við fengið nákvæma lýsingu á því með hvaða hætti það mundi gerast, enda er Magnús Gunnarsson alls ekki á þessu máli. Hann telur gjaldþrotaleiðina óframkvæmanlega og að best sé að fyrirtækin fari ekki á höfuðið. Betra sé að fara einhverjar aðrar leiðir vegna þess að sveitarfélögin í landinu og ýmsir aðrir aðilar sameinist um að bjarga fyrirtækjunum sem séu að fara á höfuðið og haldi þeim gangandi. Það verði svo til þess að hagræðingin sem gjaldþrotaleiðin bendir til náist ekki.
Auðvitað vita menn að þetta er rétt. Auðvitað láta menn ekki stór fyrirtæki fara á höfuðið án þess að bregðast við í byggðum landsins. Menn þurfa ekki að halda að menn séu svo vesælir úti á landsbyggðinni að þeir séu tilbúnir að horfa á eftir atvinnutækifærunum án þess að reyna að bregðast við. Í fiskiplássunum allt í kringum landið eru þessar aðstæður. Ef eitt stórt fyrirtæki, á mælikvarða þessara byggarlaga, fer á höfuðið er ekkert annað að gera en að bregðast við vegna þess að byggðin er í veði. Atvinna fólksins og framtíð staðarins er í veði. Menn breyta því ekki þó að þá langi til þess að láta hagræðinguna koma fram með einhverjum gjaldþrotaleiðum.
Ég held þess vegna að menn þurfi að hugsa dæmið upp á nýtt og það tengist auðvitað seinni hluta umræðunnar, þ.e. umræðunni um stjórn fiskveiða sem er hluti af þessu öllu saman. Það er þess vegna sem sveitarfélögin bregðast kannski frekar við núna en áður, vegna kvótakerfisins og vegna þess hvernig stjórnvöld hafa snúið stjórn fiskveiða að sveitarfélögunum. Sveitarfélögunum er nefnilega tryggður forkaupsréttur á aflaheimildum. Það er ekki bara réttur, það er skylda þegar fólkið á í hlut. Menn líta þannig á að réttur sveitarfélaganna verði að skyldu sveitarfélaganna til þess að tryggja fólkinu atvinnu og þar með er sveitarstjórnunum stillt upp við vegg. Þær eiga að sjá til þess að atvinnan haldist á stöðunum.
Hæstv. sjútvrh. lýsti stöðunni í veiðum og vinnslu og ætla ég ekki að fara að lengja umræðuna með því að fara yfir það. Það er búinn að vera viðvarandi hallarekstur í útgerðinni undanfarið sem hæstv. sjútvrh. sagði reyndar að væri óásættanlegt ástand. Hann ætlar þá væntanlega að fá einhverjar aðgerðir samþykktar til þess að bæta þetta ástand. Ég trúi því ekki að hann trúi því að það sé bara hægt að bíða eftir því að EES-samkomulagið lækni öll mein í sjávarútvegi. Þó hann trúi kannski á að ný tækifæri komi til með að skapast í framtíðinni vegna EES-samnings, sem hugsanlega yrði samþykktur, þá trúi ég ekki að hann ætli að bíða eftir því og láta sjávarútveginn halda áfram að velkjast í tapi eins og hann er búinn að vera í og eins og allt útlit er fyrir að hann verði í áfram.
Hluti af þessu 1% tapi er sú ákvörðun ríkisstjórnarinnar að láta útgerðina kaupa aflaheimildir úr Hagræðingarsjóði, en sú prósenta kemur reyndar ekki fram í gögnum Þjóðhagsstofnunar. Það þarf að bæta 1% tapi ofan á tölur Þjóðhagsstofnunar til að sjá hvert raunveruleg tap ársins er því útgerðin á auðvitað eftir að kaupa aflaheimildirnar. Það er svolítið merkilegt að Þjóðhagsstofnun skuli ekki reikna með þessari ákvörðun stjórnarflokkanna. Þjóðhagsstofnun tekur bara ekkert mark á þessu. Hún tekur ákvarðanir stjórnvalda um að láta útgerðina kaupa aflaheimildir Hagræðingarsjóðs ekki með í útreikninga sína.
Hæstv. sjútvrh. lýsti því hvaða aðgerðum ríkisstjórnin hefði beitt sér fyrir. Höfuðáherslan er á stöðugleika í gengi og aðgerðir í ríkisfjármálum. Auðvitað er þetta góðra gjalda vert. En við vitum og sjáum að þetta hefur ekki skilað þeim árangri sem ætlast hefur verið til. Útgerðin er enn rekin með allt of miklum halla en hún þarf auðvitað að vera rekin með einhverjum hagnaði. Hann er ekki fyrir hendi í dag nema í fullvinnsluskipunum.
Hæstv. sjútvrh. lýsti því fyrir okkur að ríkisstjórnin hefði tekið ákvörðun um að fresta afborgunum á þremur milljörðum kr. úr svokölluðum ,,sukksjóðum`` frá fyrri ríkisstjórn. Það var skynsamleg ráðstöfun. Það hefði nú þótt skrítið þegar farið var að ræða um aðgerðir fyrri ríkisstjórnar í upphafi stjórnartíma þeirrar sem nú situr, að menn ætluðu sér að framlengja þessi lán. Þessir sjóðir voru kallaðir ,,sukksjóðir`` og þeim hefur verið framlengt. Ríkisstjórnin hefur þar með í raun og veru viðurkennt að það hafi verið skynsamlegt af fyrri ríkisstjórn að endurlána fyrirtækjunum þær skuldir sem voru settar í þessa sjóði og það er vel. Það er gott þegar menn sjá að þeir hafa rangt fyrir sér, að þeir viðurkenni það og geri það í verki eins og ríkisstjórnin gerði í þessu tilfelli.
Hæstv. sjútvrh. sagði frá því að úreldingarsjóður væri orðinn virkari. Ég fagna því að það hafi tekist sem menn voru að gera þar, að hjálpa mönnum til þess að losa útgerðina við úrelta og ónýta báta. Þar er stórt verkefni fram undan sem mun á næstu árum verða enn stærra vegna þess að stór hluti flotans er úreltur fyrir löngu. Menn þurfa bæði öðruvísi útgerðarhætti og nýrri skip en núna eru á floti í kringum landið.
Ég tók eftir því að hæstv. sjútvrh. sagði að hann teldi óeðlilegt að leyfakerfi væri komið á í fiskvinnslunni. Ég fagna því vegna þess að þessar hugmyndir hafa verið á sveimi. En skyldi kvótakerfið ekki vera eitthvað í ætt við leyfakerfið? Ég skýt því svona inn í umræðuna en mun ræða það betur á eftir.
Sjútvrh. endaði umfjöllun sína með því að tala um að bæta þyrfti rekstrarstöðu sjávarútvegsfyrirtækja, en hann lýsti ekki nánar með hvaða hætti ætti að gera það. Ég hefði áhuga á að hann lýsti því betur fyrir okkur með hvaða hætti hann ætlist til að rekstrarstaða sjávarútvegsfyrirtækjanna verði bætt. Full ástæða er til þess að hreinsa andrúmsloftið svo að þeir sem stjórna fyrirtækjum í sjávarútvegi fái tækifæri til að átta sig á hvað fram undan sé og geti brugðist við því. Er það fram undan að lifa við svipað ástand
og hefur verið síðustu missiri, að ekki bóli á neinum aðgerðum sem virðast duga til þess að útgerðin komist almennt í jákvæða rekstrarstöðu? Eiga menn að reikna með því að það verði svona áfram eða geta menn reiknað með því að það breytist? Ég held að ríkisstjórnin og hæstv. sjútvrh. þurfi að tala miklu skýrar um þessi mál en gert hefur verið.
Það hefur þurft að taka á fjölmörgum málum í sjávarútveginum og honum tengdum í vetur en það hefur ekki verið gert. Þó hefur verið tekið á einstaka málum og hæstv. sjútvrh. hefur lagt fram fjögur frv. sem taka á málum í sjávarútvegi. Því miður hefur hann lagt þau fram svo seint og í þeim eru hugmyndir ríkisstjórnarinnar um einkavæðingu með þeim hætti að að öllum líkindum er hann búinn að klúðra því að hægt sé að koma þeim í gegnum þingið. Ég harma alveg sérstaklega að frv. til laga um meðferð sjávarafurða og eftirlit með framleiðslu þeirra, skuli ekki komast í gegnum þingið vegna þess að búið er að tengja það saman við þrjú önnur frv., setja inn í það hugmyndir um hinar svokölluðu skoðunarstofur sem er einkavæðing á eftirliti í sjávarútvegi og allar líkur eru á að verði ekki samþykktar af EB eða Ameríku. Við höfum í raun fengið aðvörun frá Brussel um að þetta muni ekki verða samþykkt af þeim.
Ég tel að bregðast þurfi hart við þessu og taka frv. til laga um meðferð sjávarafurða og eftirlit með framleiðslu þeirra út úr þessum hópi frumvarpa og lagfæra það þannig að hægt sé að samþykkja það í þinginu vegna þess að um áramótin taka nýjar reglur við hjá EB um þessi mál og þá þurfum við að vera búnir að taka þessar reglur upp, eftir því sem okkur hefur verið tjáð í sjútvn. Því hefur ekki verið komið á framfæri hér að hugsanlegt sé að fresta því og sjálfsagt heldur ekkert eftirsóknarvert að fresta því að taka þessar reglur upp. Ég held að út af fyrir sig sé frv., eins og það er hugsað í sambandi við eftirlitið, í lagi, ef réttir aðilar sjá um þessi mál. Ég tel að ekki eigi að vera mjög mikið verk að breyta frv. þannig að það geti farið í gegnum þingið án þess að það sé hengt við einkavæðingaráform ríkisstjórnarinnar.
Þá langar mig að ræða dálítið um kvótakerfið sem hæstv. sjútvrh. var að ræða um áðan og þær hugmyndir sem eru í vinnslu eða milli manna um þetta kerfi. Hæstv. sjútvrh. hefur látið skoðanir sínar á kerfinu í ljós á ýmsum fundum og í fjölmiðlum frá því hann tók við starfinu. Mér hefur stundum fundist að hugmyndir hans, að þetta kerfi geti staðið áfram lítið eða ekki breytt, séu í algjörri andstöðu við hvítu bókina sem ríkisstjórnin gaf út. Í hvítu bókinni stendur nefnilega eftirfarandi, sem ég ætla að lesa fyrir hæstv. sjútvrh.:
,,Ríkisstjórnin hyggst móta sjávarútvegsstefnu er nær jafnt til veiða, vinnslu og markaðsmála, hamlar gegn ofveiði, treystir byggð, stuðlar að hagræðingu, og tryggir stjórnskipulega stöðu sameignarákvæðis laga um stjórn fiskveiða.``
Allir menn sem ég hef talað við hafa skilið þetta á sama veg, það að núverandi fyrirkomulag, þ.e. frjálst framsal aflaheimilda, geti ekki uppfyllt það skilyrði sem ríkisstjórnin hefur sett sér með endurskoðun fiskveiðistefnunnar.
Ég tel ástæðu til þess að hafa þetta atriði ævinlega fremst í umræðunni vegna þess að það er það mikilvægt að ekki verður hægt að ganga fram hjá því. Ef menn ætla sér að halda áfram að hafa aflahlutdeildarheimildir í eigu útgerðarmanna, verða menn að vera sjálfum sér samkvæmir og breyta lögum um stjórn fiskveiða þannig að auðlindin verði ekki lengur eign landsmanna allra, heldur eign útgerðarmanna.
Ég tel þetta mjög alvarlegt mál og ég vek athygli á því vegna þess að ég hef orðið var við að fjöldinn allur af mönnum gerir sér ekki grein fyrir því með hvaða hætti þessi eignarheimild er. Þetta er ekki eignarheimild á áunnum kvóta, eins og margir halda. Þetta er eignarheimild á aflahlutdeild úr fiskstofni sem þýðir allt annað, sem þýðir að það er alveg sama hve mikið einhver þessara fiskstofna hugsanlega stækkar, viðkomandi útgerðaraðili, eða sá aðili sem hefur eignast aflaheimildirnar, á ævinlega það hlutfall sem hann má veiða. Ef einhver fiskimið fyndust t.d., við skulum segja karfaslóð, sem mundi breyta möguleikum okkar á að veiða úr einum karfastofni sem er undir kvóta, þá eiga þeir útgerðarmenn sem eiga karfaheimildirnar núna þessa karfaslóð eins og hún leggur sig og bæta henni við fyrri aflaheimildir sínar. Ef tækist að auka eða stækka fiskstofnana þannig að fiskifræðingar treystu sér til þess að leggja til að farið yrði að veiða meira, þá eiga þeir útgerðarmenn þær aflaheimildir, jafnvel þó farið væri að veiða helmingi meira af einhverri tegund, þá ættu þeir það. Það er því ekki hægt að rökstyðja þetta kvótakerfi með þeim hætti sem þeir sem hafa gert á undanförnum árum, þ.e. að menn hafi eignast þennan rétt vegna þess að þeir hafi verið að gera út einhver þrjú ár á öldinni og hafi unnið sér hann inn með því að fiska svo og svo mikið þetta árið. Það er ekki aldeilis að það gildi. Ég tel reyndar að sú röksemdarfærsla standist ekki heldur, en hún hefur samt verið notuð og ástæða til þess að benda mönnum á þann mun sem er á kvótum og hins vegar því að eiga aflahlutdeild í fiskstofni, eins og útgerðarmenn á Íslandi eiga í dag.
Þá er ég kominn að því að ræða þessa nefnd og það samstarf sem hún á að eiga við sjútvn. og aðra aðila. Ég hef mótmælt því áður og ég geri það hér enn að svona skuli staðið að málum. Ég tel að vísasti vegurinn til þess að ekki verði hægt að ná samkomulagi um málin sé að stilla þeim svona upp, að ekki skuli vera fulltrúar frá stjórnmálaflokkunum í landinu í nefndinni og ekki skuli vera breiðari hópur sem kemur að því að móta sjávarútvegsstefnuna vegna þess að hver sem stefnan eða tillagan verður, ef hún verður einhvern tímann til, þá þarf auðvitað að koma henni í gegnum Alþingi og það verður ekki gert nema með því að samstaða fáist um málin. Ég hef grun um að sumir af þeim sem styðja núverandi kvótakerfi telji að kannski sé best að láta umræðuna dúlla fram undir áramótin og leysast upp í þras og þá verði ný kvótastefna einfaldlega framhald af þeirri sem er nú. Ég held að það væri mikið slys ef þannig færi og ég
ætla satt að segja að vona að það gerist ekki. Ég held að þeir sem styðja núverandi kvótafyrirkomulag verði að horfa lengra fram í tímann og á þróun þessa kerfis sem er núna og hvað framtíðin muni bera í skauti sínu í sambandi við kerfið. Ég er alveg sannfærður um að það sem menn eiga eftir að sjá fram undan, ef þetta kvótakerfi fær að þróast áfram, er að aflaheimildir verða smám saman losaðar frá skipunum. Farið er að selja þetta meira og minna óháð út um hvippinn og hvappinn. Kvótaeigendur eru farnir að skaffa mönnum verð fyrir fiskinn. Skagamenn hafa t.d. veitt fyrir Sauðkrækinga og þeim er sagt að þeir fái bara þetta verð --- gjörið svo vel, við eigum kvóta handa ykkur og veiðið bara fyrir okkur.
Ég held að þetta muni smám saman verða þannig að útgerðarmenn í landinu verði einhvers konar vinnuvélaeigendur og sjómenn og útgerðarmenn verði þar með komnir í þá aðstöðu að vera í vinnu hjá einhvers konar útvegsbændum, þ.e. þeim sem eiga kvótann. Þannig er þessi þróun. Þetta hefur verið að aukast, það hefur alltaf verið meira og meira fært á milli með þessum hætti og mönnum hefur verið stillt upp við vegg með ýmsu móti. Sjómenn hafa tekið þátt í því að kaupa kvóta til þess að fá að fara á sjó og allt gengur þetta á þennan veginn.
Ég fór af forvitni minni á fund sem haldinn var á Akranesi í gær. Menn sem eru óánægðir með þessa fiskveiðistefnu hafa stofnað með sér félag og þeir hafa haldið fundi nokkuð víða og eru á leiðinni í kringum landið að halda fundi með mönnum sem velta fyrir sér hvað sé hægt að gera, hvernig sé hægt að breyta fiskveiðistefnunni. Það var mjög athyglisvert að vera á þessum fundi. Þar sögðu þeir, sem fyrir honum stóðu, frá því að þeir hefðu verið á mörgum fundum þar sem menn hefðu gert grein fyrir því hvernig þeir litu á málin, hvað væri að gerast og sagt frá ýmsum hlutum, m.a. hve miklum afla væri hent í sjóinn. Hæstv. sjútvrh. nefndi áðan að nú væru allar líkur á því að það tækist að stjórna veiðunum. Hann mundi sjá til þess að tölurnar um það hvað ætti að veiða og hvað veiddist féllu saman. Já, já, það er alveg rétt. Það stemma kannski saman tölurnar en hvað á að veiða og hvað kemur að landi? Eða getur hæstv. sjútvrh. fullyrt að ekki hafi veiðst eitthvað meira en kom að landi? Ég held að hann geti það ekki.
Á fundinum, sem ég var á, er svolítið sérstakur útgerðarmannahópur. Það eru menn sem gera frekar litla báta út á þorskanet á Faxaflóanum. Þeir sögðu frá því að þeir hefðu róið hvern einasta dag í vetur, fiskurinn yfirleitt aldrei orðið tveggja nátta hjá þeim, þeir hefðu engum fiski hent í sjóinn. Þeim hefði tekist að sækja það stíft að það hefði ekki verið gert og voru mjög ánægðir með það. En þeir bættu því líka við: En við hendum náttúrlega öllum ufsanum og við hendum öllum kolanum. Það er ekkert um annað að gera, við eigum engan kolakvóta og engan ufsakvóta. Það er ekkert hægt að gera við þetta, við hendum þessu í sjóinn. Einn þeirra sagði: Ég á svo mikið af ýsukvóta. Ég er í vandræðum, ef ég ætla að ná ýsunni verð ég að henda þorskinum.
Svona eru sögurnar. Þeir sögðu frá því að menn á skipunum vestur á nesi hefðu sagt frá því að þeir hefðu hent karfa svo tugum tonna skipti af bátunum. Þetta er svona. Það þýðir ekki fyrir menn að berja höfðinu við steininn. Svona er þetta. Það þarf að bregðast við því með einhverjum hætti, með því að hætt verði að refsa íslenskum útgerðarmönnum og sjómönnum fyrir að koma með þann afla að landi sem kemur í veiðarfærin. Það er eina leiðin og hún er fær.
Ýmislegt fleira kemur inn á þetta kvótakerfi sem þarf að taka á og hlýtur að verða gert í þeirri umræðu sem er fram undan og er í gangi núna. Ég geri ráð fyrir því að í öllum stjórnmálaflokkum og öllum byggðarlögum allt í kringum landið séu menn að ræða um hvað sé til úrbóta á kerfinu og vonandi kemur eitthvað út úr því. Ég tel að það sé númer eitt að menn verði jákvæðir í umræðunni. Þeir sem hafa viljað halda í kvótakerfið víki sér ekki hjá því að taka þátt í umræðunni og komið er að þeim að sýna okkur tillögur sínar til úrbóta á því.
Ef þeir, sem vilja halda kvótakerfinu, fara ekki að sýna eitthvað á sín spil þá held ég að verði býsna erfitt að ná samkomulagi um framhaldið. Þeir sem vilja hafa kvótakerfið áfram eiga að segja okkur hvernig á að uppfylla ákvæðið um það að Íslendingar eigi að eiga auðlindina saman. Sú tillaga hefur ekki komið fram enn.
Ég veit að ýmsar hugmyndir eru til um það með hvaða hætti megi breyta kerfinu. Það er ekki vandinn. Ýmsar hugmyndir eru til. Vandinn er að menn verði sammála um einhverjar hugmyndir. Ég harma að það skuli hafa verið þannig sem staðið hefur verið að málum, þ.e. ekki hefur verið búinn til farvegur fyrir samkomulag. Ég skora á hæstv. sjútvrh. að velta því alvarlega fyrir sér hvort hann getur ekki fundið einhvers konar farveg fyrir þá aðila sem þurfa auðvitað að koma sér saman um sjávarútvegsstefnu Íslendinga í framtíðinni.
Eins og ég sagði áðan skora ég líka á hæstv. sjútvrh. að láta okkur heyra eitthvað meira um það með hvaða hætti hann ætlar að koma rekstri sjávarútvegsfyrirtækja á Íslandi yfir núllið.