Forsætisráðherra (Davíð Oddsson)
:
Virðulegi forseti. Hv. málshefjandi sagði að málið væri ekki eingöngu það að um væri að ræða misræmi í launum starfsmanna milli einstakra spítala. Í þeim bréfum og bréfaskiptum sem hér hefur verið vitnað til, í bréfum frá 11. nóv. frá stjórnarnefnd Ríkisspítalanna og í bréfi fjmrn. frá 8. jan., er gjarnan talað einmitt um þetta misræmi. Þar segir með leyfi forseta:
,,Samninganefnd ríkisins telur að það misræmi sem upp er í launasetningu hjúkrunarfræðinga spítalans og Borgarspítalans verði að leysa á grundvelli fyrirliggjandi kjarasamnings og að eðlilegt sé að yfirstjórn Ríkisspítala og heilbrrn. hafi frumkvæði og forustu í tillögugerð í því efni.``
Hv. 11. þm. Reykv., Finnur Ingólfsson, sagði hérna áðan: Hvernig má það gerast? og það var eðlilegt að hann spurði þannig. Hvernig má það gerast að sami vinnuveitadi greiðir sambærilegum stéttum mismunandi laun? Það er einmitt mergur málsins. Það sem gerðist á Borgarspítalanum var ekki gert með vitund heilbrrn. Það sem gerðist á Borgarspítalanum var ekki gert með vitund samninganefndar Reykjavíkurborgar sem fer með þau málefni af hálfu spítalans. Þetta var innri breyting sem var gerð á spítalanum án vitundar heilbrrn. og án vitundar borgaryfirvalda. Hvers vegna var hægt að gera það? Vegna þess að spítalinn taldi sig og telur sig hafa gert slíka breytingu innan þess fjárhagsramma sem hann hefur fyrir sig. Þess vegna gerðist þetta þar og þess vegna . . . ( Gripið fram í: Hann hlýtur að hafa rýmri fjárveitingar.) Nei, spítalinn telur sig hafa með þessari breytingu á starfskjörum hjúkrunarfræðinga spítalans og starfstíma og öðru þess háttar tekist, það er svar spítalans, að halda þessum kostnaði innan þess ramma sem honum er markaður. Þetta kom heilbrmrh. og fjmrh. algerlega í opna skjöldu hjá ríkisvaldinu. Þess vegna er niðurstaðan sú að benda á að reyna að leysa málið með sambærilegum hætti. Ég hygg nú reyndar að ég hafi þrátt fyrir orð hv. 9. þm. Reykv. lesið síðustu setninguna líka. Hún hefur kannski ekki heyrst nógu vel. Ég held að ég hafi ekki sleppt henni úr bréfinu þegar ég las hér áðan. Ég er þó ekki þar, ég vil taka það fram, að gefa neina opna ávísun eða opinn tékka. En það sýnir þó að menn gera sér grein fyrir því að það er ekki alveg víst að hægt verði að leysa þetta mál innan þess fjárlagaramma sem spítalinn hefur.
Virðulegi forseti. Hv. málshefjandi sagði að málið væri ekki eingöngu það að um væri að ræða misræmi í launum starfsmanna milli einstakra spítala. Í þeim bréfum og bréfaskiptum sem hér hefur verið vitnað til, í bréfum frá 11. nóv. frá stjórnarnefnd Ríkisspítalanna og í bréfi fjmrn. frá 8. jan., er gjarnan talað einmitt um þetta misræmi. Þar segir með leyfi forseta:
,,Samninganefnd ríkisins telur að það misræmi sem upp er í launasetningu hjúkrunarfræðinga spítalans og Borgarspítalans verði að leysa á grundvelli fyrirliggjandi kjarasamnings og að eðlilegt sé að yfirstjórn Ríkisspítala og heilbrrn. hafi frumkvæði og forustu í tillögugerð í því efni.``
Hv. 11. þm. Reykv., Finnur Ingólfsson, sagði hérna áðan: Hvernig má það gerast? og það var eðlilegt að hann spurði þannig. Hvernig má það gerast að sami vinnuveitadi greiðir sambærilegum stéttum mismunandi laun? Það er einmitt mergur málsins. Það sem gerðist á Borgarspítalanum var ekki gert með vitund heilbrrn. Það sem gerðist á Borgarspítalanum var ekki gert með vitund samninganefndar Reykjavíkurborgar sem fer með þau málefni af hálfu spítalans. Þetta var innri breyting sem var gerð á spítalanum án vitundar heilbrrn. og án vitundar borgaryfirvalda. Hvers vegna var hægt að gera það? Vegna þess að spítalinn taldi sig og telur sig hafa gert slíka breytingu innan þess fjárhagsramma sem hann hefur fyrir sig. Þess vegna gerðist þetta þar og þess vegna . . . ( Gripið fram í: Hann hlýtur að hafa rýmri fjárveitingar.) Nei, spítalinn telur sig hafa með þessari breytingu á starfskjörum hjúkrunarfræðinga spítalans og starfstíma og öðru þess háttar tekist, það er svar spítalans, að halda þessum kostnaði innan þess ramma sem honum er markaður. Þetta kom heilbrmrh. og fjmrh. algerlega í opna skjöldu hjá ríkisvaldinu. Þess vegna er niðurstaðan sú að benda á að reyna að leysa málið með sambærilegum hætti. Ég hygg nú reyndar að ég hafi þrátt fyrir orð hv. 9. þm. Reykv. lesið síðustu setninguna líka. Hún hefur kannski ekki heyrst nógu vel. Ég held að ég hafi ekki sleppt henni úr bréfinu þegar ég las hér áðan. Ég er þó ekki þar, ég vil taka það fram, að gefa neina opna ávísun eða opinn tékka. En það sýnir þó að menn gera sér grein fyrir því að það er ekki alveg víst að hægt verði að leysa þetta mál innan þess fjárlagaramma sem spítalinn hefur.