Frsm. minni hluta allshn. (Anna Ólafsdóttir Björnsson) :
Virðulegi forseti. Mig langar að þakka fyrir það að ég þóttist greina það á máli hv. frsm. meiri hlutans að hún sé mér sammála um að ofbeldi sé alltaf alvarlegt. Það er í rauninni kjarni málsins. Síðan getur okkur greint á um það hvernig það verður best tryggt með lagasetningu að þessi skilningur okkar verði virtur.
Varðandi eðli ofbeldis þá má það vissulega vera að í refsirétti sé gerður greinarmunur á alvarlegu og léttvægara ofbeldi en ég vil benda á að ofbeldi innan hjúskapar getur oft verið mun margslungnara en það að maður kýli annan mann á skemmtistað en ég ætla ekki að hafa fleiri orð um þetta.
Ég vil einnig að það komi hér fram að það var einmitt varðandi þessa 40. gr., nauðsyn þess að flýta skilnaði, sem ég gerði sérstaklega að umtalsefni. Mér er það fullljóst og það kemur í rauninni fram bæði í nál. minni hlutans og einnig í mínu máli að hér er einmitt um það að ræða að það geti skipt máli að geta flýtt skilnaði. En ég held að það sé ekki ástæða til að fara nánar út í þetta. Varðandi aftur á móti hina brtt. sem við í minni hlutanum flytjum, þá vísaði hv. þm. sérstaklega til 60. og 61. gr. Ég er alveg sammála þeim breytingum sem þar er kveðið á um. Þar er verið að gera skýrari þá skyldu annars hjóna að upplýsa hitt um veðsetningu fasteignar. Það er að vísu takmarkað hvaða fasteignir um er að ræða. Það er gert ráð fyrir því að það sé verið að tala um búsetu eða sameiginlegan atvinnurekstur hjóna en engu að síður eru þetta ljómandi góð ákvæði. Það kemur fram dálítill tvískinningur í Norðurlandalöggjöfinni, sennilega allri, þar sem það þykir nauðsynlegt að upplýsa þær fjárhagsskuldbindingar sem eru til komnar með veðsetningu fasteignar eða veðsetningu einhvers lausafjár sem er þá þinglýst. En aftur á móti eru aðrar fjárhagslegar skuldbindingar, sem geta verið nákvæmlega jafnþungar, ekki upplýsingaskyldar. Þess vegna er í rauninni bæði verið að viðurkenna að hjónum sé nú rétt og skylt að hafa samráð þegar verið er að fara með hjúskapareign og svo jafnframt það að í sumum tilvikum geti verið hægt að ráðstafa eign t.d. með lítilli gætni í fjármálum. Það skýtur í rauninni þarna dálítið skökku við. Mig langar að taka eitt dæmi af hjónum sem bæði eru skráð fyrir fasteign. Ekki er þó hægt að ganga að allri fasteigninni ef t.d. annað hjóna hefur skrifað upp á lán fyrir vafasaman kunningja sinn eða ættingja en það er aftur á móti hægt ef sá sem skrifaði upp á lánið er einn skráður fyrir fasteigninni. Ef spurningin fjallaði hins vegar um það hvort þau hefðu leyfi til að veðsetja sömu fasteign þá þyrftu þau í báðum tilvikum að hafa samráð. Þarna finnst mér í rauninni skjóta nokkuð skökku við því niðurstaðan getur verið sú sama, að það sé gengið að þessari fasteign.
Ég held að það sé ekki ástæða til að fjölyrða meira um þetta. Umræðurnar í allshn. leiddu til þeirrar niðurstöðu að það voru ekki allir á eitt sáttir um þetta. Ég tel hins vegar fulla ástæðu til að láta á þetta reyna hér á Alþingi hvort ekki sé þá rétt að stíga skrefið til fulls og að viðurkenna að það sé ekki hægt að ráðstafa hjúskapareign nema hafa samráð og það sé ekki hægt að ganga að hjúskapareign nema þeim hluta sem er þá helmingur þess sem tekur áhættu. Ég held að þetta sé ekkert sérstaklega óeðlilegt og ekki til mjög mikils mælst. Ég sé ekki betur en að það sé verið í öðru orðinu að viðurkenna að þetta sé eðlilegt með einmitt ákvæðum 60. og 61. gr. Og ég vil einnig vekja athygli á því að það eru mjög margir sem telja að þeir séu tryggir með sinn hluta af hjúskapareign þó þeir séu það ekki. Þetta held ég að sé mjög mikilvægt atriði sem ég hefði átt að víkja að hér í fyrri ræðu minni. En ég bæti þá úr í þeim efnum núna.
Ég vil síðan taka undir það að ég þakka samstarfið í nefndinni. Mér þótti vel staðið að upplýsingaöflun eftir því sem við, sem í nefndinni sátum, höfðum vit og getu til að leita upplýsinga. Og ég held alla vega að það hafi ekki verið kastað höndum til þessa verks. Ég vona að það sýni sig í þessu. Eftir sem áður eru þarna ákveðin ágreiningsefni og ákveðin aðferð til að skera úr um hvort er vilji þingsins að fara eftir áliti meiri hluta eða minni hluta.