[14:03]
Forsætisráðherra (Davíð Oddsson) (andsvar) :
Hæstv. forseti. Í gær talaði hv. 7. þm. Reykn. og fyrrv. forsrh. og sagði að eitt mesta hættumerkið sem nú væri á ferðinni væri lítil fjárfesting og þá einkum fyrirtækja. Ég er sammála honum um það. Spursmálið er: Hvaða fyrirtæki eru nú líklegust til að auka fjárfestingu á nýjan leik? Eru það ekki fyrirtæki sem kynnu að hafa nokkurn hagnað þó að hagnaður fyrirtækja hér sé yfirleitt mjög lágur miðað við það sem erlendis þekkist? Getur ekki einmitt verið að sú ráðstöfun að lækka aðstöðugjöldin og lækka tekjuskattinn gæti aukið svigrúm fyrirtækja til að fara í fjárfestingu sem er í lágmarki um þessar mundir? Ég svara því játandi. Ég tel þess vegna að aðgerðin sé fullkomlega eðlileg.
Í sjónarmiðum hv. þm. sem síðast talaði fólst að hann vill ekki hafa jafnræði í skattlagningu fyrirtækja. Hann vill ekki að þau fyrirtæki sem greiða skatta fái niðurfellingu á aðstöðugjaldi heldur bara þau fyrirtæki sem greiða ekki skatta. Það er afskaplega sérkennileg hugsun. Það verður að vera jafnræði í þessum efnum og það á einmitt að hvetja fyrirtæki til þess að sýna hagnað og vinna að því að sýna hagnað og stuðla að því að þau auki fjárfestingu.
Vegna þess sem hv. þm. sagði um bráðabirgðalögin vil ég benda á í sambandi við notkun bráðabirgðalaga í framtíðinni að áratugum saman var það kennt og viðurkennd lögfræði, sem átti stuðning í úrskurðum dómstóla, að bráðabirgðalöggjafinn sjálfur legði mat á það einn og sér og endanlega hvort hin brýna þörf væri til staðar. Þetta hefur breyst. Dómstólar hafa nú áskilið sér rétt til að meta það hvort skilyrði sé fyrir hendi eða ekki. Þetta hygg ég að muni leiða til þess að bráðabirgðalöggjafinn, hver sem hann er í framtíðinni, muni fara varlegar en ella í setningu bráðabirgðalaga.