[15:42]
Þuríður Backman :
Virðulegi forseti. Ég vil þakka málshefjanda fyrir að hefja þessa umræðu um málefni sjúkraliða. Alþingi er ekki samningsaðili í launadeilum, en þó ber ríkisstjórnin nokkra ábyrgð vegna þeirrar láglaunastefnu sem hún stendur fyrir. Sjúkraliðar höfðu haft lausa samninga í um það bil 20 mánuði án þess að við þá væri rætt í neinni alvöru. Verkfallsboðun breytti þar litlu og því miður reyndi á verkfallsréttinn. Verkfallsaðgerðir inni á sjúkrastofnunum, hjúkrunarheimilum og við sjúka og aldraða í heimahúsum eru viðkvæmastar allra verkfallsaðgerða og því heyrast enn þær raddir að heilbrigðisstarfsmenn eigi ekki að hafa verkfallsrétt. Verkfallsþolendur eru þeir sem síst skyldi, þ.e. sjúkir og aldraðir. Ástandið er auk þess sérstaklega viðkvæmt núna þar sem niðurskurður í heilbrigðiskerfinu hefur takmarkað allt eðlilegt starf á sjúkrastofnunum og því er svo að þær eru mjög illa í stakk búnar til að mæta enn frekari skerðingu. Siðferðilega er mjög erfitt fyrir heilbrigðisstarfsmenn að standa í verkfallsaðgerðum, enda er ekki gripið til þeirra nema í algerri nauðvörn. Neyð sjúklinga og aðstandenda er lýst í fjölmiðlum og höfðað er til ábyrgðartilfinningar þeirrar starfsstéttar sem stendur í verkfalli, en hinn aðilinn, í þessu tilfelli samninganefnd ríkisins, sleppur óáreittur. Og hver ber ábyrgðina í þessari deilu? Eru það sjúkraliðar sem eftir ótrúlega þolinmæði knýja nú á kjarabætur með þeim eina hætti sem hefur dugað til að fá viðsemjendur þeirra til að setjast að samningsborði eða er þetta á ábyrgð láglaunastefnu ríkisstjórnarinnar? Eða fá sjúkraliðar að gjalda þess að vera fjölmenn kvennastétt sem, eins og fleiri kvennastéttir, njóta ekki til launa aukinnar menntunar og ábyrgðar í starfi? Því hvet ég fjmrh. að semja nú þegar við sjúkraliða svo að þessi mikilvæga stétt í heilbrigðiskerfinu geti þegar snúið aftur til starfa.