[11:14]
Árni M. Mathiesen :
Herra forseti. Ég skrifaði undir nefndarálitið með fyrirvara. Sá fyrirvari varðar aðallega 1. gr. frv. um 10% verðjöfnunargjald á útflutt lambakjöt. Ég tel að leiðir til þess að verðjafna á útfluttar vörur á milli markaða sé í langsamlega flestum tilfellum slæm leið til þess að ná einhverjum árangri í markaðssetningu en hins vegar verður ekki sagt um landbúnaðarmarkaðinn þrátt fyrir nýlegar breytingar á alþjóðavettvangi að hann sé hinn opni og fullkomni markaður þar sem lögmálin eiga að geta gilt. Það háttar þannig til um aðstæður okkar að við erum annars vegar að flytja út á markaði þar sem gilda ákveðnir innflutningskvótar og hins vegar að flytja út á markaði þar sem við höfum frjálsan aðgang. Síðan háttar sláturhúsamálum þannig til hjá okkur að það eru einungis fá sláturhús sem hafa leyfi til að flytja á þessa markaði, bæði kvótabundnu markaðina og eins frjálsu markaðina þannig að það er erfitt um vik. Þegar það síðan bætist við að við þurfum að flytja út meira en við höfum áður gert, auka útflutninginn sem nemur --- það er rétt að ég fari ekki með neina tonnatölu svo ég fari ekki rangt með --- en það er umtalsverð aukning sem við þurfum á að halda og þar sem atvinnugreinin sem slík er ekki búin undir það að takast á við þennan aukna útflutning þar sem væri eðlilegri háttur en hér er um að ræða þá get ég fallist á þessa tilhögun tímabundið. Eins og kemur fram í brtt. þá er þetta einungis heimilt til 15. okt. á næsta ári og það þýðir með öðrum orðum að þetta á aðeins við um eitt verðlagsár. Ég ætlast hins vegar til þess að hin nýstofnuðu bændasamtök noti tímann vel á næsta verðlagsári til að skipuleggja sig og ná samstöðu meðal sinna félaga um það hvernig verður staðið að þessum útflutningi þannig að bændastéttin sem heild og þjóðin öll hagnist á þessum útflutningi á eðlilegan hátt. Ég tel rétt að gefa bændasamtökunum svigrúm til þess að skipuleggja sig til að ná árangri og mun því að þessu sinni samþykkja þessa grein.
Ég fagna hins vegar líka að samstaða náðist um að breyta dagsetningum í því atriði er varðar 3. gr. um frestun á ákvörðun á heildargreiðslumarki sauðfjárafurða. Ég tel að það sé það mikill skilningur á vanda sauðfjárræktarinnar að það eigi ekki að þurfa tíma til 1. mars til að ná fram niðurstöðu og að draga ákvörðun um greiðslumarkið fram yfir lok sláturtíðar sé mjög óheppilegt fyrir bændur því það þýðir að þeir geta ekki tekið tillit til greiðslumarksins þegar þeir setja á í haust vegna framleiðslu næstu ára. Þessi niðurstaða nefndarinnar er í samræmi við bréf sem barst frá Búnaðarsambandi Vestur-Húnvetninga sem er efnislega samhljóða þeirri skoðun sem ég var hér að nefna.
Þrátt fyrir það að ég fallist á þessa frestun þá er það svo að bændasamtökunum hefur ekki verið gefið neitt vilyrði fyrir því að staðið verði að ákvörðun greiðslumarksins á annan hátt en um getur í núverandi búvörusamningi að öðru leyti en því að mér hefur skilist á fulltrúum bandasamtakanna að þeir telji að það komi fram góður skilningur á vanda sauðfjárræktarinnar í stjórnarsáttmála hv. ríkisstjórnar og að á þeim grundvelli sé rétt að ganga til endurskoðunar á búvörusamningi. Ég vona að þrátt fyrir það að ég hafi efasemdir um hluta þessa frv. þá muni það ná fram að ganga og að sá tími sem bændasamtökunum veitist til að skipuleggja sig í sölustarfinu verði notaður vel bændum og þjóðinni allri til hagsbóta.