Dómsmálaráðherra (Þorsteinn Pálsson):
Herra forseti. Hv. 5. þm. Vestf. rangtúlkaði ummæli mín mjög alvarlega hér í ræðu sinni. Ég sagði aldrei að íslenskir dómstólar gætu ekki átt aðild að þessu máli enda féll um það úrskurður í héraðsdómi Reykjaness. Það sem ég tók fram var að samkvæmt íslenskum lögum gætu Hanes-hjónin ekki farið fram á forsjá barnsins, því íslensk lög standa ekki til þess að afi og amma fái forsjá barna. Það var það sem ég var að vitna til en ekki önnur meðferð málsins fyrir dómstólum, sem að sjálfsögðu er hægt að bera undir dómstóla og ég hef aldrei nokkurn tímann vefengt.
Ég vil aðeins ítreka þau sjónarmið sem lágu að baki ákvörðun dómsmrn. Þau eru fyrst og fremst þau að þarna er um bandaríska ríkisborgara að ræða og ekki er óeðlilegt að gert sé út um mál þeirra fyrir bandarískum stjórnvöldum. Við vísuðum í löggjöfina um Haag-sáttmálann þar sem við erum skuldbundin sem þjóð að aðhafast sem skjótast til þess að aflétta ólögmætu ástandi sem dæmt hafði verið um í samningslandi okkar.
Í annan stað höfðum við auðvitað í huga að í lögum um meðferð opinberra mála er hvergi skýrt tekið fram hvernig með skuli fara þegar um er að ræða einstaklinga sem numdir hafa verið ólöglega á brott. En þar eru til að mynda ákvæði um hvernig á að fara með hluti sem hafa verið numdir á brott og þeim ber að skila. Við töldum að börn ættu ekki að njóta lakari réttar í þessu efni. Og öll afstaða ráðuneytisins byggði á því að við reyndum að gera það sem barninu var fyrir bestu. Auðvitað förum við ekki í deilu við niðurstöðu Hæstaréttar og hljótum að skoða hana og meta. Ef mál af þessu tagi koma upp aftur þá hlýtur hún að verða til leiðsagnar (Forseti hringir.) en við sáum hvergi í meðferð málsins að við værum að ganga gegn skrifuðum og samþykktum lagabókstaf í landinu og allt okkar starf miðaði að því að reyna að gæta hagsmuna barnsins sem í hlut átti.