Flm. (Ásta R. Jóhannesdóttir) (andsvar):
Herra forseti. Ég ætla ekki að halda því fram að kerfið verði einfaldara en það verður e.t.v. réttlátara. Það var ekki niðurstaða þeirra sem sömdu núverandi lagagrein almannatrygginganna um að öryrkjar skyldu hafa hærri tekjutryggingu, að það væri vegna þess að þeir væru ungir eða væru að koma undir sig fótunum eða væru með fjölskyldu. Það var niðurstaðan að öryrkjar hefðu meiri kostnað heldur en ellilífeyrisþegar almennt. Þeir búa margir við fötlun og önnur útgjöld vegna síns heilsufars.
Þessi hópur hefur einnig haft lítinn tíma til þess að vinna sér inn lífeyrissjóðréttindi og margir hverjir, eins og ég kom inn á í máli mínu, eiga aldrei rétt á neinum lífeyrissjóðsgreiðslum. Hvaða réttlæti er það að þetta fólk lækki í greiðslum úr almannatryggingakerfinu við það eitt að verða 67 ára, þessi hópur sem eru öryrkjar og hafa sannarlega skerta starfsgetu? Hvaða réttlæti er það?
Hv. þm. spurði um þá sem verða ellilífeyrisþegar og hafa þá kannski skerta starfsorku jafnvel vegna þess. Það er gripið inn í þau mál með uppbótum í almannatryggingakerfinu.
Það væri sjálfsagt hægt að leiðrétta hlut öryrkjanna einnig með því að hækka hjá þeim sérstöku uppbótina en við höfum ákveðið að fara frekar þessa leið því að hún er réttlátari, því að þetta fólk er á lífeyrissjóðsgreiðslum sem lækka við þetta, í stað þess að hver og einn þurfi síðan að fara að sækja ákveðna réttarbót í gegnum uppbæturnar. Það gæti aftur á móti sá sem er ellilífeyrisþegi og þarf vegna heilsufars síns að standa straum af auknum útgjöldum, hann getur sótt um hækkun uppbótar. Reyndar er því miður búið að tekjutengja uppbótina eins og allt annað, sem ég harma, en það er þó að minnsta kosti leið fyrir þennan hóp.