Steingrímur J. Sigfússon:
Herra forseti. Ég get ekki látið hjá líða að segja nokkur orð um þau vinnumarkaðsmál hæstv. félmrh. eða þau frv. sem hæstv. félmrh. ber hér fram um vinnumarkaðsaðgerðir annars vegar og breytingar á lögum um atvinnuleysistryggingar hins vegar.
Maður staldrar auðvitað fyrst við þau vinnubrögð sem hæstv. félmrh. hefur tamið sér eða lent í hvað varðar öll meiri háttar mál, samskiptamál við aðila vinnumarkaðarins og breytingar á löggjöf þar um. Það er óþarfi að rifja upp fyrir hv. alþm. hvernig umræður stóðu hér á Alþingi á síðasta vori þegar hæstv. félmrh. var að böðlast með breytingar sínar á lögum um vinnumarkaðinn við litla hrifningu þeirra sem við áttu að búa eins og kunnugt er. Sérstaklega voru færð fram sem rök í þeirri umræðu að þær breytingar mundu auðvelda svo gerð kjarasamninga og það væri svo skynsamlegt með tilliti til þess að bæta andrúmsloftið í samskiptum við aðila vinnumarkaðarins og greiða fyrir fram fyrir gerð kjarasamninga að þröngva fram löggjöf í harðri andstöðu við allt og alla. Þessar fínu viðræðuáætlanir og allt það áttu að vera slíkt lykilatriði til að ná snurðulaust kjarasamningum í þjóðfélaginu. Hver hefur niðurstaðan orðið? Hver hefur uppskera hæstv. félmrh. orðið í því? Ekki önnur en sú að í langan tíma hefur ekki horft jafnalvarlega hvað varðar samskipti aðila vinnumarkaðarins við aðstæður sem hefðu þó átt að vera nokkuð hagstæðar til að gera kjarasamninga í sæmilegri sátt eins og nú er í þjóðfélaginu þegar eitthvað er þó til skiptanna og allir viðurkenna það, meira að segja hæstv. ráðherrar bjóða talsverðar kjarabætur. En það er ekki eins og hæstv. félmrh. hafi lært mikið af þessu því hæstv. ráðherrann heldur áfram eða gerði það að minnsta kosti þegar hann lagði fram þessi frv., til að mynda þetta dæmalausa frv. um breytingar á lögum um atvinnuleysistryggingar.
Nú er það að vísu svo að hæstv. ráðherra hefur verið laminn til baka með efni málsins að verulegu leyti og vegna þrýstings fyrst og fremst væntanlega frá yfirstandandi kjarasamningum og kröfum verkalýðshreyfingar. Í tengslum við þær viðræður hafa verið gerðar ýmsar breytingar á frv. sem fluttar voru hér af meiri hlutanum og afgreiddar í atkvæðagreiðslu á þingi í gær þannig að það má segja að búið sé að draga að verulegu leyti tennurnar úr frv. í þeim skilningi að mikið af þeim skerðingum og þeirri réttindasviptingu sem í því átti að felast er gengið til baka. En eftir standa auðvitað vinnubrögðin sem hæstv. ráðherra hefur tamið sér og það hlýtur nú að fara að verða fleirum en ræðumanni umhugsunarefni hvort hæstv. ráðherra ætli að varða allan feril sinn með þessum hætti, að mikilvægustu grundvallarlög um málefni vinnumarkaðarins eða réttindi þeirra, sem hafa ratað í þá ógæfu að missa atvinnu sína, séu sett við þessar kringumstæður og í þessu andrúmslofti, í bullandi átökum undir hörðum mótmælum þeirra sem við þau eiga að búa. Mikið má hæstv. ráðherra vera sanntrúaður á eigin visku og ágæti ef ekki læðast að honum efasemdir um hvort hann sé á réttri braut. Það séu bara allir hinir sem hafi rangt fyrir sér. Það voru í raun svör hæstv. ráðherra hér sl. vor þegar allir helstu forsvarsmenn verkalýðsfélaga í landinu vöruðu hæstv. ráðherra við. Þessar aðgerðir væru óskynsamlegar og þær mundu ekki verða til velfarnaðar, þá sagði hæstv. ráðherra bara: Jú, víst, og trúði á eigin yfirburði og visku í því máli. Hæstv. ráðherrann virðist ekki heldur, því miður, megna að læra neitt af reynslunni.
Herra forseti. Ég tel að þetta frv. um atvinnuleysistryggingar, svo ég snúi mér fyrst að því málinu sem er með lægra númeri, 171. máli á þskj. 663 eins og það er nú eftir 2. umr., sé þrátt fyrir þær breytingar sem á því hafa orðið langt í frá nógu gott. Það stofnar ekki til þess að ég hafi sérstakan áhuga á að styðja þetta mál þó búið sé að draga út úr því dálítinn hluta af þeim breytingum, skerðingum og fantaskap sem í því var þegar það var lagt fram. Það eru ekki aðferðir af þessu tagi sem menn eiga að temja sér. Það er dapurlegt að sjá jafnágætan mann og hæstv. félmrh. lenda í því leiðindafari sem mikið hefur borið á hér undanfarin ár, að ríkisstjórnir leggja fram frv. þar sem mönnum er hótað illu einu. Það á að skerða þetta og taka af hitt. Síðan er látið undan þrýstingi og eitthvað af þessu eða hinu dregið til baka og þá eiga allir að vera glaðir og ánægðir og þakka hæstv. ráðherrum, ríkisstjórn eða meiri hluta fyrir gæskuna að í staðinn fyrir að gefa mönnum á kjaftinn, þá sé kannski látið nægja að löðrunga menn. Það er þessi aðferðafræði, hóta nógu illu, leggja frv. fram af nógu miklum skepnuskap, þannig að mikið svigrúm sé til að draga eitthvað af því til baka og þá eiga allir að vera ánægðir og þakka fyrir og knékrjúpa fyrir hinu miskunnsama valdi sem hefur fallist á að milda nú aðeins hlutina. Þetta er formúlan sem trekk í trekk hefur verið keyrt eftir hér á undanförnum árum og jafnvel hæstv. félmrh. lætur sig hafa að falla í þetta ógæfufar.
Ég tel t.d. að enn þá eimi eftir í frv. af því viðhorfi til atvinnulausra og atvinnuleysis sem vandamáls og ég get afar illa sætt mig við. Að rót vandans liggi hjá hinum atvinnulausa eða hjá þeim sem hefur misst atvinnu sína, það sé eitthvað að hjá honum. Og maður heyrir oft, því miður, fordómum hlaðin viðhorf gjósa upp --- ja, það geti allir fengið vinnu ef þeir bara nenni því eða vilji. Þetta viðhorf er náttúrlega af því tagi að ekki þarf að ræða það mikið. Þetta er forneskja og tilheyrir aðstæðum sem við viljum helst ekki kenna okkur við eða tímabili í mannkynssögunni, að ég hélt. Það er líka, því miður, út frá aðstæðum á Íslandi, eins og þær eru orðnar í dag augljóslega rangt, vegna þess að raunverulegt, varanlegt atvinnuleysi er orðið á Íslandi. Það er þannig. Menn geta deilt um hvers eðlis það vandamál er að stórum hluta ef skráð atvinnuleysi er kannski að mælast af stærðargráðunni 0,5--1,5%. Sumir segja að það hljóti að vera svo ef ekki er þeim mun meiri umframeftirspurn eftir vinnuafli þá sé einfaldlega vegna breytinga, sem alltaf eru, ákveðnar hreyfingar á vinnuaflinu og alltaf eitthvert skráð atvinnuleysi, kannski af þessari stærðargráðu. Einhver hluti þess geti líka legið á hinu gráa svæði á mörkum þess að vandamálin séu af félagslegum eða heilsufarslegum toga eða eitthvað því um líkt. En það þýðir ekki að bera slíkt fram þegar langtímaatvinnuleysi, nokkurn veginn viðvarandi atvinnuleysi er orðið um 5%. Þegar kannski 6.000--7.000 Íslendingar ganga að staðaldri atvinnulausir, þá held ég að það sé augljóst mál að slíkt á ekki lengur við. Eða dettur mönnum t.d. í hug að tíunda hver kona á atvinnumarkaði væri atvinnulaus á sumum landsvæðum ef ekki væri um raunverulegt atvinnuleysi að ræða? Nei, það vona ég ekki. Þannig að við skulum ræða þetta vandamál eins og það er. Það er því miður þannig að á Íslandi er nú við að glíma, að vísu að hluta til svæðisbundið og að einhverju leyti árstíðabundið, en samt varanlegt atvinnuleysi sem er stórfellt vandamál.
Þá er það mjög sérkennilegt að upp skjóti kollinum breyting á löggjöf sem gengur nánast að öllu leyti í þá átt að skerða kjör þess fólks sem orðið hefur fyrir þessu. Auðvitað var íslensk löggjöf þannig vanbúin til að taka við atvinnuleysinu eftir langt tímabil þegar það var nánast ekki fyrir hendi nema mjög staðbundið og árstíðabundið. Auðvitað vantaði fjölmargt í okkar viðbrögð við þessu vandamáli sem menn voru búnir að þróa erlendis svo sem að ýta undir að á þessu sé tekið með ýmiss konar endurmenntun, starfsþjálfum og endurhæfingu þeirra sem verða fyrir því að missa vinnu og þurfa kannski að aðlaga sig að breyttum aðstæðum, fara að vinna í nýju starfi við nýjar aðstæður o.s.frv. Það hefði frekar verið breyting í þá átt og stuðningur af því tagi sem maður hefði bundið vonir við að sjá á þingi á Íslandi á þessum árum en aðgerðir af þessu tagi.
Það er auðvitað búið að bakka með vissa hluti eins og þá að unglingar á aldrinum 16--18 ára sem væru án atvinnu gætu ekki fengið atvinnuleysisbætur og fleira af því tagi en eftir standa hlutir sem tvímælalaust og því miður eru vitnisburður um það hugarfar sem á bak við málið liggur. Ég nefni til að mynda langtímaatvinnuleysið og það tímabil sem stendur enn þá inni að henda mönnum út eftir fimm ára atvinnuleysi. Það er í raun ákveðin neitun, ákveðin tilraun til að neita því að horfast í augu við að um langtímaatvinnuleysi, eiginlegt langtímaatvinnuleysi geti verið að ræða í þeim skilningi að fólk geti lent í aðstæðum sem hreinlega bjóða ekki upp á atvinnu árum saman.
Ég nefni einnig, herra forseti, þann þátt að hengja allt sem lýtur að starfsmenntun í atvinnulífinu á Atvinnuleysistryggingasjóð. Það höfum við gert að umtalsefni ítrekað og gagnrýnt mjög harðlega. Ég held að það alvarlegasta við það mál sé kannski ekki útgjaldahlutinn sjálfur, ekki byrðin sem slík sem á Atvinnuleysistryggingasjóð lendir heldur fyrst og fremst hugarfarið. Hvað á þessi tenging að þýða? Af hverju á starfsmenntun að vera flokkuð sem sérstakt vandamál Atvinnuleysistryggingasjóðs? Af hverju er það ekki sett fram með jákvæðum formerkjum sem sjálfstætt jákvætt mál, sem sé fjármagnað sem slíkt, en ekki hengt utan á Atvinnuleysistryggingasjóð eins og það sé sérstakt vandamál sem eigi helst heima þar? Mér finnst þetta óskaplega ógeðfelld hugsun, ég verð að segja það alveg eins og er. Þessi tenging er að mínu mati óviðurkvæmileg. Að farið verði að líta á allt sem lýtur að því að fara í endurmenntun, starfsmenntun og starfsþjálfun sem næsta bæ við það að menn séu atvinnulausir og einhverjir aumingjar sem þurfi á sértækum aðgerðum að halda af því tagi. (Gripið fram í: Eru atvinnuleysingar aumingjar?) Nei, ég er að vara við því að hugsunin lendi inn á það spor. Ég er að vara við því hér. Það er þess vegna sem ég vil ekki slíka tengingu vegna þeirrar hættu sem blasir við og þess hugarfars sem hér glittir víða í --- að hinn atvinnulausi sé vandamálið en ekki þjóðfélagsaðstæðurnar sem slíkar sem beri að skoða eða ástandið í efnahags- og atvinnulífinu sjálfu.
Verið er að henda því út að Alþingi kjósi, eins og er í tísku núna, í stjórn Atvinnuleysistryggingasjóðs. Það er líka mjög athyglisvert að þessi hæstv. ríkisstjórn, þessi sérstaka lýðræðissinnaða og valddreifingarsinnaða ríkisstjórn rekur einhverja hörðustu miðstýringar- og valdasamþjöppunarpólitík sem lengi hefur sést. Það kemur hér varla frumvarp að ef einhvers staðar er eða hefur verið lýðræðislega kjörið apparat er því hent út til að ráðherrar Framsfl. geti einir raðað sínum gæðingum þar í stjórnir og ráð. Þetta gerist undir merkjum hinnar svokölluðu einkavæðingar sem er yfirleitt einhvers konar einkavinagæðingavæðing. Og hér er angi af þessu þ.e. að fulltrúar Alþingis sem þarna hafa verið eiga ekki að koma við sögu meir og þeim er hent út.
Síðan er eitt atriði, herra forseti, sem ég vil gera sérstaklega að umtalsefni og tengist í raun og veru málunum báðum. Það er spurningin um réttarstöðu þess fólks sem verður atvinnulaust, missir atvinnu, í samhengi við skilgreiningu á landinu sem vinnusvæði og rétti fólks til að halda bótum þó að það treysti sér ekki til að sækja vinnu sem því kann að bjóðast, annaðhvort vinnu af öðrum toga en það telur sig fært um að fara í eða vinnu í fjarlægum byggðarlögum. Ég hef satt best að segja, herra forseti, miklar áhyggjur af því máli og þeim mun meiri sem ég hef velt því meira fyrir mér. Mér finnst hæstv. ráðherra á stundum hafa talað furðuglannalega um þau mál, svo ekki sé nú meira sagt, og tel ég mig þá vera ákaflega hógværan í einkunnagjöf. Mér finnst stundum að það viðhorf sé orðið uppi að ástæðulaust sé að þetta lið fái atvinnuleysisbætur ef það fari ekki í þá vinnu sem býðst hvar sem er á landinu. Hvað er verið að segja með slíku hugarfari? Það er verið að segja að einhver hluti landsmanna eigi að sæta því að njóta ekki eiginlegra framfærsluréttinda nema þá þannig að hann sé tilbúinn til að hverfa frá heimili sínu og ganga að vinnu einhvers staðar og einhvers staðar ef hún er í boði.
Ég hef fengið upplýsingar um það á síðustu dögum að verið sé að henda fólki út af atvinnuleysisbótum vegna þess að það hefur ekki treyst sér til að sækja vinnu í fjarlæg byggðarlög eða um nokkurn veg. Þar virðist vera um afar handahófskennt mat að ræða hvort viðkomandi hafi fært fram réttmætar eða tilgreint ástæður sem ástæða sé að taka tillit til. Ég ætla að sleppa því, herra forseti, að nefna hér nöfn en ég hef um þetta áreiðanlegar upplýsingar sem ég vona að mér leyfist að vitna til. Þannig hafi t.d. tekist til í einu ónefndu byggðarlagi. Hópur fólks, aðallega kvenna, hafði misst atvinnu sína vegna þess að vinnustað þeirra var lokað. Tiltekinn fjöldi starfa bauðst í nágrannabyggðarlagi, að vísu mun færri störf en nam því atvinnulausa fólki sem misst hafði vinnu sína, og vegna þess að þau störf voru ekki öll mönnuð, u.þ.b. eitt eða eitt og hálft stöðugildi var ófyllt, þá eigi fjöldi fólks að missa atvinnuleysisbætur. Og sumt af því fólki sem treysti sér ekki til að sækja þessa vinnu í fjarlægt byggðarlag missir bæturnar en aðrir ekki.
Og þá vil ég leyfa mér að segja að við séum komin hér út í nokkuð sem hljóti að kalla á mjög vönduð vinnubrögð hvað varðar mat á aðstæðum fólks. Ég veit um dæmi þess að húsmæðrum hefur verið synjað bóta af úthlutunarnefnd --- að vísu hefur því máli verið skotið áfram til stjórnar --- þó að í sumum tilvikum eigi það við húsmæður sem annars vegar eigi börn í skóla og treysta sér af þeim ástæðum ekki til að fara burt úr byggðarlaginu heilan dag. Þær gátu sótt vinnu í sínu heimabyggðarlagi vegna þess að þær gátu hlaupið heim í pásum, kaffitímum og matartímum, og þær voru til staðar ef eitthvað bjátaði á og börnin vissu hvar þær unnu. En það allt saman er úr gildi fallið ef þær þyrftu að fara eldsnemma að morgni, áður en börnin fara í skólann, og sækja vinnu í annað byggðarlag og væru ekki til staðar ef eitthvað bjátaði á. Í öðru tilviki er um að ræða einstakling sem lítur til með rúmliggjandi sjúkum maka sínum heima. Og sama gildir, þegar vinnustaðurinn var steinsnar frá heimilinu var hægt að hlaupa yfir götuna og líta til með sjúklingnum en það á að sjálfsögðu ekki við ef viðkomandi er kominn í vinnu í annað byggðarlag og hefur þar á ofan ekki yfir bifreið að ráða, fer með skipulagðri ferð, þannig að hún hefur ekki sjálf möguleika á því að ráða sínum ferðum. Samt sem áður metur úthlutunarnefnd það svo að þetta séu ekki gildar ástæður hjá viðkomandi aðilum til að treysta sér ekki til að fara í vinnu, og tekur viðkomandi út af bótum. Hvað segir hæstv. félmrh. um slíka hluti? Hvað þá ef á að gera allt landið að einu vinnusvæði í þessum efnum? Hvernig í ósköpunum ætla menn þá að skilgreina hvar mörkin liggja gagnvart því hvaða heimilisaðstæður, fjölskylduaðstæður eða félagslegar aðstæður gera það að verkum að mönnum sé stætt á því að biðjast undan eða neita að fara í vinnu í fjarlæg byggðarlög án þess að missa atvinnuleysisbótarétt?
Ég er ekki viss um að menn hafi séð fyrir endann á þessu máli, hvaða flækjur geta komið upp í því sambandi ef menn ætla að fara út í mat af þessu tagi á annað borð sem mun reynast mjög erfitt. Þá spyr ég líka hver eigi að leggja hið faglega mat á það. Hvaða félagslegu eða fjölskyldulegu aðstæður séu teknar til greina og hverjar ekki. Það held ég að verði býsna vandasamt mál og geti þurft að kalla ýmsa aðra til en þá sem eru að véla um þessi mál í dag, og er ég þá ekkert að kasta neinni rýrð á það fólk sem því sinnir að það sé ekki almennt að reyna að gera það vel. Ég held að þessi þáttur hafi ekki verið nálægt því nógu vel skoðaður og stórhætta sé á því að menn séu að stofna til mikilla vandræða ef menn halda áfram á þessari braut og með því hugarfari sem mér virðist þarna vera að hluta til á ferðinni hjá núverandi yfirvöldum þessara mála.
Ég held að fróðlegt væri að heyra hæstv. félmrh. gera grein fyrir meginviðhorfum sínum í þessum efnum. Málin eru að sjálfsögðu tiltölulega einföld á meðan þetta er bundið við heimabyggðarlag. Þá er að sjálfsögðu tiltölulega einfalt að fara í gegnum það, hverjir eru raunverulega tilbúnir til að taka vinnu og hverjir ekki, sérstaklega ef það eru menn með staðgóða þekkingu á aðstæðum sem halda þar utan um hlutina. En nú á líka að breyta því með uppsetningu þessarar nýju stofnunar þar sem stóraukin miðstýring á að færast í meðferð þessara mála. Ég tel mig þekkja dæmi um það hjá sveitarfélögum þar sem mjög vel hefur verið staðið að þessum málum og þar sem sveitarfélögin hafa með metnaðarfullum hætti reynt að taka á atvinnuleysi með átaksverkefnum og öðru slíku hjá sér og gott samstarf hefur tekist milli úthlutunarnefnda, milli verkalýðsfélaga og sveitarfélaga. Og ég veit dæmi þess t.d. að menn hafa hreinsað upp atvinnuleysisskrána með því að fara skipulega yfir þá sem á skrá voru, bjóða öllum, sem treystu sér til að taka vinnu, störf við átaksverkefni eða önnur störf sem í boði voru, og taka þá á vandamálum þeirra með öðrum hætti sem eftir stóðu. Með öðrum orðum menn greindu málin og sorteruðu þau upp og fóru skipulega í gegnum þau. Það er hægt að mínu mati ef menn vinna þetta á faglegum forsendum og út frá hagsmunum eða aðstæðum í hverju einstöku byggðarlagi. En inn koma fjölmargir þættir sem flækja málin ef á að fara að beita þessu þannig að mönnum sé hent út ef þeir færast undan því að sækja vinnu jafnvel um langan veg í fjarlæg byggðarlög. Því þá þarf að fara að meta hvaða aðstæður séu þess eðlis að réttmætt sé eða eðlilegt að menn geri það og hverjar ekki. Ég hef ekki séð að búið sé að leggja niður miklar línur í þeim efnum. Eða liggur það eitthvað fyrir? Hvernig á þá að standa að slíku mati? Hverjir eiga að veita þar sérfræðilega ráðgjöf eða faglega aðstoð o.s.frv.?
Ég held að það væri langfarsælast, herra forseti, að hæstv. ráðherra tæki þessi mál sín bæði aftur og reyni að vinna að þeim með öðrum hætti en hann hefur gert hingað til. Laða menn til samstarfs um þetta og gera þetta í sátt við verkalýðshreyfinguna og í sátt við sveitarfélögin þannig að út úr því kæmu hlutir sem sæmilegur friður gæti orðið um og menn gætu unað við.
Það er því að lokum, herra forseti, tillaga mín til hæstv. ráðherra að hann brjóti nú odd af oflæti sínu og leggi af það vinnulag sem hann virðist vera að temja sér hér, að þjösna þessu áfram, taka mest lítið tillit til gagnrýni eða athugasemda eða andstöðu þeirra sem eiga við að búa og jafnvel þó að um sé að ræða heildarsamtök launamanna í landinu sem nú er upp á nýja tísku farið að kalla þrýstihóp og ég verð að segja alveg eins og er að er einhver stórkostlegasta hugtakaskilgreining sem ég hef nokkurn tíma heyrt þegar farið er að kalla obbann af landsmönnum þrýstihóp --- gagnvart sjálfum sér? Eða hverjum? (Félmrh.: Það hef ég ekki gert.) Nei, það hefur hæstv. ráðherra ekki gert, það er best að tilgreina við hvern er átt, það er hv. þm. Pétur H. Blöndal, sem hefur endurtekið flutt þessar röksemdir inn í umræður um þessi mál hér að það eigi ekki að vera að hlusta of mikið á verkalýðshreyfinguna vegna þess að hún sé þrýstihópur. Og það eru nú meiri ósköpin, að verkalýðshreyfingin skuli leyfa sér að vera að reyna að gæta hagsmuna umbjóðenda sinna sem er fólk á vinnumarkaði í landinu og þar með talin helftin af þjóðinni.
Nei, ætli það verði nú ekki þannig þegar upp er staðið að þá megi menn ekki missa algjörlega marks á því hver er tilgangurinn með allri lagasetningu. Hver er hann? Hann er að bæta aðstæður fólks í landinu. Að laga einhverja hluti í þjóðfélaginu sem betur mega fara. Fyrir hverja? Fyrir fólkið í landinu en ekki gegn því eða á móti því. Það er ekki verið að setja lög bara laganna vegna. Það er ekki verið að setja lög bara ráðherranna vegna eða einhverra sem hafa samið frumvörp eða einhverra sem hefur dottið eitthvað í hug í einhverjum stofnunum eða ráðuneytunum. Það er ekki þannig. Við erum hér umbjóðendur fólksins, við erum hér til þess að bæta aðstæður fyrir það og okkur öll og megum aldrei missa sjónar á því. Þannig eru menn auðvitað á mjög háskalegum brautum þegar þeir hvað eftir annað í málum af þessu tagi láta það sem vind um eyru þjóta þó að heildarsamtök t.d. launamanna í landinu vari við hlutunum eða leggist gegn þeim. Ég tala nú ekki um ósköpin þegar í hlut á sjálf grundvallarlöggjöf vinnumarkaðarins eða almenn réttindi vinnandi fólks. Ef einhvern tíma er ástæða til að taka virkilega mark á þeim aðilum þá er það náttúrlega þegar í hlut á löggjöf vinnumarkaðarins, réttindi atvinnulausra eða annað slíkt.
Herra forseti. Þessum athugasemdum vildi ég koma á framfæri þar sem ég átti þess ekki kost að taka þátt í umræðunni við 2. umr. málsins og segi það að þó að málin hafi vissulega skánað vegna þess að hæstv. ráðherra hefur verið píndur til að laga þau (Gripið fram í: Bara annað.) og þá sérstaklega annað, þ.e. frv. til laga um atvinnuleysistryggingar, þá er þar ýmislegt enn þá inni sem gerir það að verkum að ég get ekki veitt því stuðning og greitt því atkvæði og teldi langskynsamlegast allra hluta vegna að málin yrðu látin liggja þar sem þau eru og hæstv. ráðherra setti þau í endurskoðun.