Gísli S. Einarsson:
Herra forseti. Það er kannski búið að segja allt sem segja þarf í þessu máli. En ég er meðflm. á þessari þáltill. og ég er stoltur af því. Ég held nefnilega að það sé nauðsyn á að athuga útbreiðslu og veiðiþol ásamt nýtingarmöguleikum beitukóngs. Víða um lönd þykir beitukóngur herramannsmatur, t.d. mjög víða í Vestur-Evrópu og svo í Asíulöndum. (Gripið fram í: Suður-Evrópu.) Íslendingar hafa reynt veiðar og vinnslu og það er vitað nokkuð víða um góð mið við landið þar sem mikið er af beitukóngi. Veiðar og vinnsla voru reyndar m.a. á Akranesi en þar vantaði ekkert annað en þolinmótt fjármagn til þess að fyrirtækið næði fjárfestu. Ég tel að það sé ástæðan fyrir því að það fyrirtæki rúllaði yfir að það vantaði raunverulega fjármagn til að ná fótfestunni. Það má geta þess að vinnsla hefur verið um nokkurt skeið í Stykkishólmi og hefur tekist vel og ég vona að þeir aðilar sem þar eru fái tíma til þess að koma sér fyrir með fyrirtækið áður en gullæði rennur á Íslendinga varðandi beitukóng eins og gerðist með ígulkerin.
Ég vil virða þær skemmtilegu tilvitnanir sem hv. þm. Össur Skarphéðinsson notar sem ég vil, með leyfi forseta, fá að halda áfram að vitna í eins og hv. þm. Össur Skarphéðinsson gerði áðan. Það eru fróðlegar og skemmtilegar lýsingar sem ég tel reyndar að sem flestir ættu að kynna sér. Til dæmis á bls. 5, með leyfi forseta:
,,Eins og nafnið gefur til kynna var beitukóngurinn einkum notaður sem agn við krókaveiðar. En önnur nöfn hans, svo sem ætiskóngur og ætiskúfungur, vísa einnig til þess að sums staðar var beitukóngur hirtur til matar`` --- eins og fram kom í máli hv. þm. --- ,,Vafalítið hefðu menn nýtt hann í enn ríkari mæli en gert var hefðu þeir haft vit og þekkingu til að skera frá kirtilinn sem framkallaði kuðungariðuna, en margir töldu beitukónginn baneitraðan vegna hennar og þorðu ekki að neyta hans. Sveinn Pálsson segir í Ferðabók sinni athyglisverða sögu af neyslu Þorskfirðinga á beitukóngi, sem hann nefndi raunar ætiskúfung: ,,Fyrir miðjum firði þessum og langt inn eftir honum liggur mjó vök eða áll, og veit enginn dýpt hans. Báðum megin og framan við vökina verður alveg þurrt um stórstraumsfjöru, svo að ganga má fram á barma þessa hyldýpis, sem eru því nær lóðréttir ... Um jafndægursstórstreymi á vorin eru barmarnir á vök þessari, --- svo langt niður sem séð verður alsettir hinum svonefnda ætiskúfung eða bobba ... Menn í næsta nágrenni gá tímans og safnast þangað í stórhópum til að tína kúfung, sem þeir sjóða þegar með skel og öllu saman í fjörunni og flytja svo heim til átu. En veiði þessi verður aðeins stunduð þrjár fjörur í röð ...````
Þarna er um merkilegar heimildir að ræða sem ég held að sé vel komið í grg. með þessari skemmtilegu þáltill. Að auki er sannarlega ástæða til þess að ræða nýtingu ýmissa botndýra og skelja hér við land. Það er í rauninni skammarlegt að ekki skuli vera sett af stað vinnsla t.d. á kræklingi. Það má nefna það hér að líkur eru fyrir því að það megi vinna krækling úr Hvalfirði fyrir u.þ.b. tvo og hálfan milljarð á ári og hefði einhvern tíma nægt til þess að hleypa einhverjum af stað að kanna það mál hvernig það mætti komast af stað. Kræklingur finnst víða við land og hann ber að nýta.
Mér finnst merkilegt, herra forseti, að ekki hafi verið hugað að reglugerðarsetningu um veiðar og vinnslu fjölmargra nýtanlegra skeldýra hér við land. Ég hvet til þess að hv. sjútvn. taki á sig rögg og samþykki ferli fyrir þá ágætu tillögu sem hér til umfjöllunar og ég lýsi yfir sérstakri ánægju með.