Flm. (Ágúst Einarsson) (andsvar):
Herra forseti. Það er ekki rétt hjá hv. þm. að hér sé verið að draga upp einhverja skýjaborg varðandi skipulag efnahagsmála og sjávarútvegs með þessari aðferðafræði. Svo er ekki. Við höfum bent á og hv. þm. furðar sig á þessum arði sem er í sjávarútvegi. Hann er umtalsverður og flestar greinar útgerðar eru núna reknar með hagnaði. Vissulega er tap á botnfiskvinnslunni. Það vita menn. En við bendum einmitt á dæmi hvernig þessi fiskveiðiarður er að myndast. Það er kvótaverð sem er alveg skýrt dæmi um það. Það er ekkert í þáltill. sem fettir fingur út í kjarasamninga eða hlutaskiptakerfið. Hins vegar er verið að benda á það að ef fiskveiðiarðurinn heldur áfram að myndast í kerfinu, og vonandi gerir hann það, þá getur hann mjög auðveldlega og mjög líklega haft áhrif bæði á hækkandi kvótaverð og þá líka tekjuskiptinguna innan sjávarútvegsins, til að mynda hærri laun sjómanna eða fiskvinnslufólks ef þetta er inni í þessu lokaða hagkerfi. Þessi arður var dreginn út úr sjávarútveginum með gengisskráningunni á undanförnum áratugum nákvæmlega eins og við þekkjum. Við erum að tala um að fylgja ekki þeirri efnahagsstefnu lengur. Þess vegna er í greinargerðinni lýst ákveðnum dæmum sem Þjóðhagsstofnun reiknaði út 1992. Þessi aðferðafræði, sem stundum hefur verið kölluð þríliða Þorkels, kennd við Þorkel Helgason, sem er sennilega ekki alveg rétt með farið vegna þess að þetta eru eldri hugmyndir, þ.e. reyna að lækka gengið á þann hátt til að stilla efnahagsstefnuna þannig af að samkeppnisiðnaður og annar útflutningsiðnaður geti byggst upp við hlið sjávarútvegs. Eitt af okkar aðalvandamálum í íslensku hagkerfi er það að okkur hefur ekki tekist að byggja upp annan útflutnings- og samkeppnisiðnað við hlið sjávarútvegsins. Sjávarútvegurinn er langsterkasta atvinnugrein landsmanna, (Gripið fram í.) eðlilega er hann það, en það er lífsnauðsynlegt fyrir okkur í framtíðinni að það komi aðrir þættir þar til. Út á það gengur veiðileyfagjaldið.