Geir H. Haarde:
Herra forseti. Því er svo farið með þetta ákvæði um afbrigði að þingsköpum var breytt árið 1991 eins og hér hefur komið fram. Ákvæðin voru þannig að áður þurfti helming viðstaddra til þess að heimila afbrigði ef um var að ræða stjórnarfrv. Þrjá fjórðu þurfti, ef ég man rétt, (Gripið fram í: Tvo þriðju.) ef um var að ræða þingmannamál. Það var því samræmt í tveimur þriðju á þeim tíma. Auðvitað datt engum í hug að þetta ákvæði yrði notað til þess að koma í veg fyrir að stjórnarfrv. kæmust til meðferðar á þeim hraða sem alla tíð hefur tíðkast. Það er staðreynd að aldrei áður hefur það komið fyrir að ákvæði sem þessu, núverandi ákvæði frá 1991 eða forvera þess, hafi verið beitt til þess að koma í veg fyrir að ríkisstjórnarfrv. kæmist á dagskrá við 1. umr.
Við skulum gá að því hvað það þýðir. Afbrigði eru veitt sem venjubundinn þáttur í starfi þingsins allt þingárið. Það er mjög algengt, t.d. fyrir jól þegar stjórnarandstaða kemur með tillögur til breytinga á fjárlagafrv., að þá séu heimiluð afbrigði. Það hefur aldrei verið neinn ágreiningur um það og þykir sjálfsagt að veita afbrigði þegar eftir þeim er leitað. Þannig liggur nú þetta mál.
Að því er varðar spurningu hv. þm. Steingríms J. Sigfússonar varðandi ummæli mín áðan þá virðast sumir menn ekki mega hagnýta sér skoðana- og málfrelsi sitt í þinginu án þess að allt fari hér á annan endann. Það virðast bara vissir þingmenn mega koma hér í ræðustólinn hvenær sem þeim hentar með stóryrði og hávaða. Ég hef ekki dregið í efa að úrskurður forsetans um að atkvæðagreiðslan, eins og hún var á mánudag, hafi verið rétt og niðurstaða í henni liggur fyrir. Hún var samkvæmt þingsköpum formlega rétt. Það þarf ekkert að spyrja forsetann frekar að því. Hann kvað upp úrskurð sinn í því máli á mánudaginn.
Ég tel hins vegar að hér hafi verið um pólitíska misbeitingu að ræða þegar stjórnarandstaðan kom í veg fyrir að mikilvægt þingmál frá ríkisstjórninni gæti komið til umræðu í þinginu. Við erum ekki að tala um afgreiðslu heldur 1. umr. Það hef ég leyft mér að kalla misbeitingu og sé enga ástæðu til þess að draga það til baka eða biðjast afsökunar á þeim ummælum. Ekki einu sinni þó hv. þm. Steingrímur J. Sigfússon biðji um það.