Ragnar Arnalds:
Herra forseti. Vegna orða seinasta hv. ræðumanns, hv. 3. þm. Norðurl. e., sem undraðist það að ég skyldi taka þannig til orða í umræðunni áðan að við ættum að láta þetta Schengen-samstarf lönd og leið eftir þær upplýsingar sem nú liggja fyrir í málinu, þá vildi ég fyrst og fremst biðja hv. þm. og aðra þá sem eru að mæla með þessu samstarfi að koma hér í ræðustól og útskýra fyrir okkur þingmönnum hvaða stórkostlegu hagsmunir eru þarna í húfi að það sé tilvinnandi að fórna hundruð millj. kr. í stofnkostnað og síðan mjög verulegum upphæðum í rekstrarkostnað til þess að gæta landamæra fyrir óskyldan aðila, þ.e. Evrópusambandið, sem okkur ber engin skylda til að þjónusta eða sinna. Hvers vegna skyldum við fara að leggja á okkur kostnað upp á meira en hálfan milljarð hugsanlega og standa í umfangsmiklum samningum við Evrópusambandið um hvernig stjórn á þessu verði háttað þegar Evrópusambandið ætlar sjálft í reynd að stjórna þessu, samband sem við eigum enga aðild að?
Hér er talað um einangrun. Það er talað um að Íslendingar muni einangra sig. Á hvern hátt munu þeir einangra sig umfram það sem er í dag og hefur verið á undanförnum árum? Þó að ég þurfi að hafa passann með mér þegar ég fer til Danmerkur, er ég þá að einangra mig? Hvers konar orðanotkun er þetta? Ég fer aldrei til Norðurlandanna án þess að hafa passann með mér. Ég er viss um að það sama gildir um allan þorra Íslendinga vegna þess að við þurfum að nota passann þegar við erum að skipta gjaldeyri og til að sanna hver við erum, við tökum passann með okkur. Það er engin fyrirhöfn og engin einangrun sem felst í því að hafa passann með sér.