Flm. (Ágúst Einarsson) (andsvar):
Herra forseti. Mér finnst ekki mjög sterkur málflutningur hjá hv. þm. að tala eins og við viljum sjávarútveginum illt þegar við leggjum til álagningu veiðileyfagjalds. Það er ekki svo. Okkur finnst óréttlátt að veiðiheimildum sé úthlutað ókeypis. Það getur vel verið að hv. þm. finnist það bara vera allt í góðu lagi þó að hér sé úthlutað tugum milljarða verðmæta í verðmætum en það verður hann að eiga við sjálfan sig og sína samvisku. Ég ætla ekki að deila við hann um réttlætið. En ég vil benda honum á að fiskveiðiarðurinn sem er til staðar, líka í botnfiskveiðunum, það sýna viðskiptin með veiðiheimildir, t.d. með botnfisk, er vitaskuld miklu meira í uppsjávarveiðunum, ég veit það ósköp vel. Arðurinn er til staðar. Ef veiðileyfagjald er ekki lagt á mun uppsveiflan í sjávarútvegi við vaxandi fiskveiðar leiða til þenslu í þjóðfélaginu sem knýr upp raungengið og dregur hagnaðinn út úr sjávarútveginum á gamalkunnan hátt í formi ódýrs innflutnings og slæmrar stöðu fyrir annan samkeppnis- og útflutningsiðnað. Það munu allir standa eftir verr en áður, sjávarútvegsfyrirtækin veik, útflutningur og annar samkeppnisiðnaður veikur og atvinnulífið veikt. Þó svo að sjávarútvegurinn standi undir lífskjörum okkar hefur framlag hans staðið í stað í 20 ár. Útflutningsframleiðsla hér sem hlutfall af landsframleiðslu hefur líka staðið í stað í 20 ár. Það er hættumerki í hagkerfi okkar nema okkur takist að nýta styrkleika sjávarútvegsins til að byggja upp aðrar greinar sem er ekki hvað síst mikilvægt fyrir landsbyggðina. Það á hv. þm. að skynja veiðileyfagjaldið sem aðferð bæði til að styrkja landsbyggðina og annað atvinnulíf í landinu. Það eru ekki bara réttlætisrökin sem eru fyrir þessu máli heldur einföld hagkvæmnisrök, sem langflestir hagfræðingar, sem fjallað hafa um hin hagrænu rök í málinu, taka undir.