Hjálmar Árnason:
Herra forseti. Á þingi ÖSE í sumar var samþykkt m.a. að bein afskipti ríkisvalds væru afar óæskileg í rekstri fjölmiðla. Samkvæmt því má segja með nokkrum rökum að við Íslendingar séum að dragast aftur úr þjóðum Evrópu hvað varðar óháða fjölmiðlun með beinum afskiptum hins pólitíska valds af innri málefnum Ríkisútvarpsins. Vandi Ríkisútvarpsins er í rauninni ekkert flókinn. Fyrirtækið nýtur trausts almennings fyrir vandaða og fjölbreytta dagskrárgerð. En vandinn snertir líklega fyrst og fremst stjórnunarkerfi stofnunarinnar. Spyrja má: Hver stjórnar Ríkisútvarpinu? Í rauninni má segja að það séu allt of margir aðilar. Sagan sýnir, og hún er nokkuð löng, að það eru ráðherrar, útvarpsráð, útvarpsstjóri, sjónvarpsstjóri og framkvæmdastjórar. Í rauninni of margir aðilar sem þýðir þegar upp er staðið að stjórnunarleg ábyrgð verður engin. Þetta er jarðvegur sem dregur allan eðlilegan mátt úr stofnuninni. Útvarpsráð og ráðherrar eiga að hætta afskiptum af mannaráðningum, dagskrárgerð og innri málefnum stofnunarinnar. Þess í stað þarf að koma á skilvirku stjórnunarmynstri þar sem yfirmenn hafa vald til að stýra sviðum sínum án afskipta annarra en svari jafnframt fyrir ábyrgð á gjörðum sínum. Þá má líka segja í annan stað að það sé sóun á verðmætum að láta mikla húseign í Efstaleiti standa ónotaða á sama tíma og aðstaða sjónvarpsins við Laugaveg brýtur í raun allar reglugerðir um heilbrigðishætti. Það er annað dæmi um óskýra og jafnvel óskynsamlega stefnu um málefni Ríkisútvarpsins. Á því þarf að verða breyting.