Össur Skarphéðinsson (andsvar):
Herra forseti. Ég vona að hv. þm. hafi rétt fyrir sér en ég rangt. Ég mæli þetta þó af reynslu, sem ekki er ýkja bitur eða beisk, en er farin að spanna nokkuð mörg ár. Ég kom sem umhvrh. að því að freista þess að stofna nýja þjóðgarða, ekki bara þann sem stofnaður var á Snæfellsnesi heldur líka þann eldfjallaþjóðgarð sem ég nefndi hér áðan. Það mætti gríðarlegri andstöðu sveitarfélaga. Ég hef líka sem óbreyttur þingmaður en fulltrúi stjórnarandstöðu í Þingvallanefnd fundið sömu viðhorf hjá sveitarstjórnarmönnum þar.
Hitt kann að vera rétt sem hv. þm. segir um afstöðu sveitarstjórna sveitarfélaga sem liggja að Vatnajökli. Það kann meira að segja að eiga sér ákveðnar skýringar. Þar er ákveðin verndarhefð allt í kringum jökulinn, þ.e. með honum suðlægum og austur fyrir. Þar eru mörg svæði, eins og við rifjuðum upp áðan, sem búið er að vernda. Sú vernd hefur verið gerð, að því er ég best veit, í samvinnu og samráði við viðkomandi sveitarfélög. Síðan er það auðvitað þjóðgarðurinn þannig að þarna umhverfis er ákveðin verndarhefð og eins og hv. þm. veit þá hafa líka menn, sem áratugum saman hafa komið að náttúruvernd og náttúrufræðum, verið búsettir í grennd við jökulinn. Það skiptir miklu máli.
Herra forseti. Ég er þeirrar skoðunar að nauðsynlegt sé að fjölga þjóðgörðum. Mér blöskrar sú hljóða eyðing sem alltaf er að eiga sér stað og sem menn taka ekki eftir vegna þess að hún gerist svo hægt. En þegar maður skoðar breytinguna kannski yfir mannsaldra þá kemur í ljós að hún er gríðarlega mikil.
Varðandi Þingvallasvæðið og Langjökul þá þörfnumst við ekki bara verndarinnar þar með tilliti til ferðamennsku og útivistar, sem þó er að verða knýjandi, heldur er þarna mesta vatnsforðabúr þjóðarinnar. Þarna er einfaldlega um að ræða auðlind sem við skiljum ekki enn hvað er mikils virði. En ég hygg að afkomendur okkar svona tveimur kynslóðum héðan í frá muni hafa miklu ríkari skilning á og munu e.t.v. þakka okkur ef okkur tekst að bregða böndum verndar á það svæði.