Kristín Ástgeirsdóttir (andsvar):
Herra forseti. Hæstv. heilbrrh. sagði í ræðu sinni að ef við ætluðum að ganga þessa leið, þ.e. að búa til miðlægan gagnagrunn, yrði að veita sérleyfi. Ég hefði haldið að hægt væri að fara aðrar leiðir og fela þetta öðrum aðilum. Þá er ég að hugsa um t.d. Háskóla Íslands en það þýðir að þar með yrði ríkisvaldið að standa straum af þeim kostnaði. Ef ávinningurinn er svona mikill, ef menn hafa svona mikla trú á þessu af hverju í ósköpunum ætti íslenska ríkið þá ekki að greiða þann kostnað ef menn trúa því að það skili heilbrigðismálum ekki bara þessarar þjóðar heldur alls heimsins svona miklum ávinningi? Þetta er því ekki eini möguleikinn.
Hæstv. heilbrrh. sagði varðandi það hvaða upplýsingar eiga að fara inn í gagnagrunninn að fagaðilar innan stofnana ákveði hvað fer inn í hann. Það er ansi mikið vald sem þeim stofnunum er falið og ég er eiginlega engu nær um það hvað mun fara inn í þennan grunn.
Ef menn taka hugsanlega ákvarðanir um að vinsa úr einhverja sjúkdóma, segjum t.d. að á Landspítalanum eða Ríkisspítölunum, náist ekki samkomulag og menn ákveði bara að skilja alla geðsjúkdóma frá, hvaða gagn er þá orðið að þessu? Hvert er gagnið? Það hlýtur því að þurfa að setja þarna ákveðnar viðmiðunarreglur.
Að lokum varðandi það sem ég var að nefna um persónuverndina finnst mér að að sjálfsögðu eigi að ganga þar afar varlega um. Það á að standa við öll lög og reglur og alþjóðasamninga hvað það varðar. Hins vegar var ég að vara við því að menn færu í þessari umræðu að ganga hugsanlega allt of langt og færu ýmist að eyða upplýsingum eða loka upplýsingar inni um aldur og ævi sem að mínum dómi væri vísindum ekki til gagns. Menn eiga að virða rétt einstaklingsins en hann á ekki að ná út yfir gröf og dauða og eilífðina alla.