[prenta uppsett í dálka] 57. fundur, 125. lþ.
Flm. (Guðmundur Hallvarðsson):
Herra forseti. Á þskj. 322 hef ég lagt fram frv. til laga um breyting á lögum um fjáröflun til vegagerðar, nr. 3/1987, með síðari breytingum og er þetta 256. mál þingsins. Meðflutningsmenn mínir að frv. eru hv. þm. Guðjón Guðmundsson, Sigríður Anna Þórðardóttir, Ólafur Örn Haraldsson og Sturla D. Þorsteinsson.
Í 1. gr. segir svo, með leyfi forseta:
,,Við B-lið 4. gr. laganna bætist ný málsgrein, 4. mgr., svohljóðandi:
Fella skal niður þungaskatt innheimtan samkvæmt ökumæli (kílómetragjaldi) sem fellur á akstur sérútbúinnar bifreiðar í eigu fatlaðra einstaklinga, sem fá örorkulífeyri eða örorkustyrk. Sama gildir um sérútbúnar bifreiðar foreldra eða framfærenda barna sem fá umönnunargreiðslur.``
Í 2. mgr. segir svo:
,,Við 3. mgr. A-liðar 7. gr. laganna bætast tveir nýir málsliðir sem orðast svo: Fella skal niður eða endurgreiða þungaskatt af sérútbúnum bifreiðum í eigu fatlaðra einstaklinga sem fá örorkulífeyri eða örorkustyrk. Sama gildir um sérútbúnar bifreiðar foreldra eða framfærenda barna sem fá umönnunargreiðslur.``
Virðulegi forseti. Það eru þó nokkrir eða líklega um tíu einstaklingar sem eiga sérútbúnar bifreiðar með sérstaka lyftu fyrir hjólastóla, komast ekki ferða sinna öðruvísi og er eðlilegt að mínu mati að þeim sé umbunað þannig að þeir geti rekið bifreiðar sínar. Annars yrði þjóðfélagið að sjá um úrræði til að þeir komist á milli staða. Í grg. segir svo, með leyfi forseta:
,,Frumvarp þetta var áður flutt á 123. löggjafarþingi en hlaut ekki afgreiðslu.
Á vegum Reykjavíkurborgar er rekin ferðaþjónusta fyrir fatlaða samhliða rekstri Strætisvagna Reykjavíkur. Þessi þjónusta hefur mælst vel fyrir en hefur þó þá annmarka að panta þarf far með dags fyrirvara auk þess sem þjónustan er lokuð frá kl. 23.00 til kl. 9.00 á morgnana. Enn fremur reka sameiginlega þessa þjónustu Hafnarfjörður, Bessastaðahreppur og Mosfellsbær annars vegar og hins vegar Kópavogur og Garðabær. Nokkrir fatlaðir einstaklingar, sem áður hafa notið þessarar þjónustu, hafa með ýtrasta sparnaði og ráðdeildarsemi fest kaup á eigin bifreið og þannig létt ákveðnu álagi af ferðaþjónustunni. Í nokkrum tilfellum, þegar um mikið fatlaða einstaklinga er að ræða, hafa þeir þurft að kaupa sér sendiferðabifreið sérinnréttaða með lyftu fyrir hjólastól.
Það er ljóst að fatlaðir einstaklingar og foreldrar eða framfærendur barna, sem fá umönnunargreiðslur, geta af illri nauðsyn þurft á stærri bifreiðum að halda og velja því í sumum tilfellum dísilbifreiðar í sparnaðarskyni, þrátt fyrir að þær séu oftast dýrari í innkaupum. Sparnaður sem næst með notkun dísilbifreiðar yrði að engu ef þeir sem hér um ræðir þyrftu að greiða þennan skatt. En sem kunnugt er þarf mikinn akstur til að ná sparnaði með rekstri dísilbifreiðar þegar nefndur skattur er greiddur.
Þessir einstaklingar þurfa að greiða geysiháan þungaskatt af bifreiðum sínum þar sem fjárhæð skattsins miðast við þyngd hvort sem greitt er kílómetragjald samkvæmt ökumæli eða árlegt fastagjald, sbr. lög um fjáröflun til vegagerðar.
Hér er lagt til að fella niður fyrrnefndan skatt af bifreiðum í eigu þessara einstaklinga.``
Herra forseti. Eins og áður hefur komið fram hefur þetta frv. verið lagt áður fyrir Alþingi. Ég tel ekki ástæðu til þess tímans vegna að hafa fleiri orð um þetta en legg til að að lokinni þessari umræðu verði málinu vísað til 2. umr. og hv. efh.- og viðskn.
