Lúðvík Bergvinsson:
Virðulegi forseti. Ég þakka hv. þm. Bryndísi Hlöðversdóttur fyrir að taka þetta mál hér upp og líkt og fyrri ræðumaður þakka ég hv. þm. Einari Oddi Kristjánssyni fyrir að upplýsa hvað raunverulega átti sér stað í við fjárlagagerðina. Hjá honum kom fram að fjárln. hafi verið kynnt sú hugmynd að gera kerfisbreytingu á þessu fyrirkomulagi. Því segi ég, virðulegi forseti, í ljósi þeirrar umræðu sem hér hefur farið fram og markmiða hennar, að ég átti von á því að hæstv. heilbrrh. kynnti hér einhverjar hugmyndir um breytingar sem stefnt yrði að og þessi umræða yrði um möguleikana, viðhorf eða hugmyndir um hvernig við gætum tekist á við þetta í framtíðinni. Ég taldi að ætlunin væri að takast á við það að lækka lyfjaverð án þess að það bitnaði á sjúklingum. Ég hefði haldið að umræðan ætti að snúast um það.
En hvað kom fram í ræðu hæstv. ráðherra? Jú, við ætlum að reyna að gera það sama og við gerðum í gær. Það var kjarninn í ræðu hennar auk þess að drepa umræðunni á dreif með tilvitnun til reglugerða eins og of oft er gert í þessari umræðu.
Ég velti því fyrir mér, virðulegi forseti, hvort ekki verði að skoða það í þessu samhengi hvort snúa ætti af þeirri leið að vera með lyfjaverðsnefnd, miðstýrða nefnd sem tekur ákvörðun um það hvert verð á lyfjum eigi að vera. Væri mögulega hægt að nýta samkeppnina og markaðinn með einhverjum þeim hætti að mynda verðið öðruvísi? Ég átti satt að segja vona á því að hæstv. heilbrrh. kæmi fram með einhverjar hugmyndir að slíku. Svo var ekki.
Niðurstaðan virðist mér, virðulegi forseti, að þessi umræða, fyrir utan það að snúast upp í það að vera heldur ófrumleg, sé á milli fulltrúa stjórnarflokkanna, hv. þm. Einars Odds Kristjánssonar og hæstv. heilbrrh. um hver beri sökina á því að svo er komið. Mér virðist það niðurstaðan í þessari umræðu. Enginn vill bera ábyrgðina.