Tómas Ingi Olrich (andsvar):
Herra forseti. Það er vissulega rétt að hér er ekki um stórmál að ræða en málvernd er einmitt eitt af þeim málum þar sem segja má að margt smátt geri eitt stórt. Ef menn gefa eftir þá geta verri hlutir gerst í kjölfarið.
Það sem vakti athygli mína í málflutningi hv. síðasta ræðumanns var þegar hún fullyrti að það væri ekki hlutverk Veðurstofu að stunda málrækt. Þannig skynja ég ekki málræktarvandamál. Það er þvert á móti hlutverk allra að stunda málrækt, einstaklinga jafnt sem stofnana. Málrækt verður ekki stunduð nema allir finni til ábyrgðar sinnar í þessum efnum. Veðurstofa Íslands er þar síst af öllu undanskilin.
Málrækt er ekki viðfangsefni sérstakrar nefndar eða stofnana sem til þess eru settar. Allir þurfa að stunda málrækt og með því einu er hægt að tryggja að tungumálið þróist eftir þeim leiðum sem við teljum æskilegar.
Hér var sagt að almenningur skildi ekki gömlu heitin en það eru mörg hugtök í þessu samfélagi sem almenningur skilur ekki til fulls. Er almenningur t.d. meðvitaður um hvað ýmiss konar lögfræðihugtök merkja? Eigum við að segja sem svo að hægt sé að fórna þeim vegna þess að almenningur skilji þau ekki? Þetta er skrýtinn röksemdaflutningur og ég verð að segja eins og er, að ég er ekki viss um að almenningur skilji heldur hvað er á bak við metra sem slíkan. En þeir sem málið varðar setja sig inn í það og skilja það. Sjómennirnir skilja þetta, hafa alltaf skilið það og bændurnir skilja gamla veðurmálið líka. Það er ekki góður siður að fórna gömlum og gildum hugtökum þegar ekki er nauðsynlegt að fórna þeim. Þetta tilfelli er gott dæmi um að ekkert knýr á um að hugtökum sé fórnað. Þetta er þess vegna menningarlegt slys í litlum mæli en margt smátt gerir eitt stórt.