Fyrirspyrjandi (Ögmundur Jónasson):
Herra forseti. Aftur var fróðlegt að hlýða á heimspekilegar vangaveltur fulltrúa Sjálfstfl. í þessum sal og áhyggjur hans yfir afleiðingum húsaleigubóta á markaðinn. Staðreyndin er sú að þeir sem búa í félagslegu húsnæði í borginni, af því að vísað var til hennar, fengu því miður ekki miklar kjarabætur með húsaleigubótunum vegna þess að leigan var jafnframt hækkuð þannig að kjörin bötnuðu ekki með tilkomu þeirra. (PHB: Það stóð ekki til.) Það stóð ekki til, segir hv. þm. Við stóðum í þeirri trú að fara ætti að 1. gr. laganna um húsaleigubætur þar sem segir skýrt að þau séu sett til að bæta kjör fólks á leigumarkaði.
Samkvæmt venju ætla ég ekki að láta hjá líða að þakka hæstv. ráðherra svörin þó að mér þættu þar vera kaldar kveðjur til fólks sem hér er nánast á vergangi. Mér finnst það vera mikið áhyggjuefni sem er að gerast á húsaleigumarkaði. Hæstv. ráðherra leggst í sagnfræðilegar skýringar um þjóðflutninga til borgarinnar af landsbyggðinni. Þetta eru ekki ný sannindi fyrir okkur og á þetta allt saman var bent í umræðum um húsnæðislöggjöfina á sínum tíma.
Ég vek athygli á því að þótt í lögin hafi verið sett bráðabirgðaákvæði varðandi fyrirkomulag á niðurgreiðslum eða stuðningi við þá aðila sem sjá fyrir leiguhúsnæði Öryrkjabandalagsins, Félagsstofnunar stúdenta og fleiri aðila, þá hangir það allt í lausu lofti gagnvart framtíðinni. Meginhugsunin í nýrri húsnæðislöggjöf er sú að húsnæði á Íslandi skal allt lúta markaðskjörum. Allt annað hangir á bráðabirgðaákvæðum. Þetta hefur sett starf þessara aðila í uppnám.
Staðreyndin er sú að á húsaleigumarkaði, einkum á höfuðborgarsvæðinu, ríkir neyðarástand og gagnvart því ætlar ríkisstjórnin því miður ekki að bregðast. Það eru kaldar kveðjur til þess fólks.