Menntamálaráðherra (Björn Bjarnason):
Herra forseti. Í svörum mínum byggi ég alfarið á upplýsingum frá Ríkisútvarpinu enda er það Ríkisútvarpið sem tekur ákvarðanir um þessi efni.
Fyrst er spurt: ,,Á hversu mörgum sveitabæjum nást ekki útsendingar sjónvarps? Hvar eru þessir bæir, sundurliðað eftir sýslum?``
Svarið er: Samkvæmt fyrirliggjandi gögnum Ríkisútvarpsins, sem eru ekki alveg hárnákvæm vegna óvissu um breytingar á búsetu o.fl., er fjöldi sveitabæja með slæm eða ónothæf myndgæði í sjónvarpi eftirfarandi eftir sýslum: Kjósarsýsla 1, Borgarfjarðarsýsla 2, Dalasýsla 3, Austur-Barðastrandarsýsla 1, Vestur-Barðastrandarsýsla 6, Vestur-Ísafjarðarsýsla 1, Norður-Ísafjarðarsýsla 2, Strandasýsla 3, Vestur-Húnavatnssýsla 1, Austur-Húnavatnssýsla 11, Skagafjarðarsýsla 10, Eyjafjarðarsýsla 7, Suður-Þingeyjarsýsla 3, Norður-Múlasýsla 12, Suður-Múlasýsla 7, Rangárvallasýsla 5, Árnessýsla 3. Samtals um 78 bæir.
Í öðru lagi er spurt: ,,Á hversu mörgum bæjum nást útsendingar sjónvarps nú þar sem þær náðust ekki fyrir þremur árum?``
Svarið er: Úrbætur sl. þrjú ár er snerta sveitabæi hafa farið fram á Leirhöfn og Laugum í Þingeyjarsýslu, innan við Egilsstaði og á Langholtsfjalli í Árnessýslu. Áætlað er að þessar úrbætur komi um 10 sveitabæjum til góða.
Þá er spurt í þriðja lagi: ,,Eru dæmi um að einstökum ábúendum jarða þar sem útsendingar sjónvarps nást nú sé gert að annast fyrir eigin reikning viðhald og endurnýjun móttökubúnaðar?``
Svarið er að almennt eiga allir notendur að sjá um viðhald og endurnýjun móttökubúnaðar síns, þar með talin loftnet og kapla frá þeim að sjónvarpstæki. Þar sem þannig háttar að útsendingar sjónvarps nást ekki og úrbætur fyrir einstaka bæi hafa verið framkvæmdar með kapalkerfi voru árið 1987 mótaðar vinnureglur um að Ríkisútvarpið gæti að uppfylltum vissum skilyrðum lagt til efni, þ.e. greitt fyrir kaup á kapli, magnara, loftneti o.fl. gegn því að ábúandi kosti sjálfur uppsetningu og viðhald búnaðarins. Þetta hefur verið gert í um 20 tilvika á um síðustu 20 árum.
Í fjórða lagi er spurt: ,,Hvaða þéttbýlisstaðir njóta ekki fullnægjandi sjónvarpsskilyrða?``
Svarið er: Viðmiðunarreglur um sjónvarpsdreifingu tilgreina ákveðinn lágmarkssviðstyrk útsendingar í 10 metra hæð yfir jörðu. Ríkisútvarpinu er ekki kunnugt um nein þéttbýlissvæði þar sem dreifingin er undir þessum viðmiðunarmörkum. Þar sem dreifingin er um eða rétt um yfir viðmiðunarmörkum geta einstakir notendur þó þurft að hafa mismikið fyrir því að ná viðunandi viðtöku. Dreifingu sjónvarpsins hefur víða verið þannig háttað að sendir hefur verið settur upp nokkuð frá þéttbýliskjarnanum til að ná bæði til þéttbýlis og dreifbýlis. Það getur þýtt að þéttbýli og dreifbýli njóti álíka lakrar viðtöku sem teljist þó viðunandi miðað við viðmiðunarreglur en ekki viðunandi að dómi margra notenda, miðað við þá fyrirhöfn sem nauðsynleg er.
Til að koma til móts við notendur og kröfur tímans að þessu leyti hefur verið metið hvar þörfin er brýnust og úrbætur á þeim stöðum settar á framkvæmdaáætlun sem nær til þéttbýlis og dreifbýlis. Áætlunin er einnig tengd breytingum á stofnflutningi sjónvarpsins eftir samninga við Landssímann um afnot af ljósleiðaranum.
Á tímabilinu 1999--2002 er ráðgert að verja til þessa um 114 millj. kr. Á þessu ári er ráðgert að framkvæmdir nái til eftirfarandi þéttbýlisstaða: Keflavíkur, Borgarness, Vestmannaeyja, Grundarfjarðar, Ólafsvíkur, Stykkishólms, Búðardals, Reykhóla, Patreksfjarðar, Tálknafjarðar, Bíldudals, Flateyrar, Suðureyrar, Súðavíkur, Bolungarvíkur, Siglufjarðar, Ólafsfjarðar, Húsavíkur og Grímseyjar.