Kolbrún Halldórsdóttir:
Herra forseti. Margt má segja um Lánasjóð ísl. námsmanna, bæði gott, mjög gott og miður gott. Ég hef valið að nota þann tíma sem ég hef hér til umráða til að nefna nokkur atriði sem betur mættu fara er varða iðnnám og rétt iðnnema til lána í kerfinu.
Iðnnemasambandsþing í síðustu viku vakti athygli á því að iðnnemar búa ekki við jöfnuð á sviði lánafyrirgreiðslu sjóðsins. Samkvæmt úthlutunarreglum hans veitir iðnnám rétt til láns í þrjú ár, sex anna nám. En svo vill til að sumar greinar í iðnskóla eru sjö annir og þar ber við að nemendur standa uppi lánalausir þegar ein önn er eftir af náminu. Til dæmis má nefna nám í fataiðn og ef ég man rétt í rafeindavirkjun. Nemar í þessum greinum búa ekki við réttlæti hvað þetta varðar. Þegar þessir iðnnemar fara síðan í framhaldsnám á framhaldsskólastigi, í Tækniskóla Íslands, þá ber svo við að lánasjóðurinn viðurkennir ekki að um framhaldsnám sé að ræða. Nemar standa því aftur uppi lánalausir eftir tveggja ára nám í Tækniskóla, sem er á háskólastigi, vegna þess að það er ekki viðurkennt sem framhaldsnám heldur sem hluti af grunnnámi. Enn eitt vil ég nefna varðandi iðnnemana. Þeir búa við talsvert mikil efnisgjöld, allt upp í 24.000 kr. á önn og út á efnisgjöld er ekki lánað í iðnnámi. Þarna búa iðnnemar ekki við réttlæti. Að lokum vil ég nefna að framfærsla námsmanna er að sjálfsögðu ekki frábrugðin annarri framfærslu fólks í landinu. Mér er því til efs að rétt sé að meta framfærslu námsmanna út frá öðrum forsendum en framfærslu annarra manna í þjóðfélaginu.