Árni Steinar Jóhannsson:
Virðulegi forseti. Hér er fjallað um stórt mál. Ég ætla ekki að nota mikinn tíma en hafa þó örfá orð um hugsunina í frv. Eins og fram kom hjá hæstv. samgrh., og sú hugsun er mér að skapi, ber okkur að muna að við búum í 103 þús. ferkílómetra landi með aðeins 270 þús. íbúa. Ég held að það sé meginmálið. Það vekur satt að segja óhug okkar sem búum úti á landsbyggðinni að hér grúfir yfir andi frjálshyggju og samkeppni og sölu ríkisfyrirtækja án þess að málið sé sett í það samhengi að þjóna þurfi þessu stóra landi. Að því leyti er ég ánægður með framsetningu hæstv. samgrh. á málinu.
Ég vil þó vekja athygli á því að ákvörðun hefur verið tekin um að selja Landssímann. Hann er hlutafélagavæddur og aldrei að vita hvenær hann fer í einkaeigu. Út frá þeirri hugsun er ég tilbúinn til að skoða þann möguleika að sjálft flutningsnetið verði sérstakt fyrirtæki og kappkostað verði að gefa fyrirtækjum aðgang að því með það að leiðarljósi, eins og reyndar kom fram hjá hæstv. samgrh., að við erum ekki bara á suðvesturhorninu þar sem samkeppnishæfnin er fyrir hendi. Við búum í stóru landi og krefjumst þess að þannig verði búið um hnútana að við eigum sömu möguleika og aðrir. Í svona stóru landi er það gert með jöfnunaraðgerðum af einhverju tagi. Það er hægt að gera það með jöfnunaraðgerðum í krafti þess að fyrirtækið sé í forsjá ríkisins eða á annan hátt.
Það sem stendur upp úr hjá þeim sem helst eru fylgjandi samkeppninni er að þeir tala aldrei út frá samkeppnisforsendum. Tali menn um frjálsa samkeppni á öllum vígstöðvum þá þarf að vinna allt öðruvísi að málinu. Þá þarf að fara nákvæmlega ofan í hverjar skyldur hins væntanlega fyrirtækis gagnvart landinu eiga að vera. Þær geta verið miklar í svo strjálbýlu landi, upp á 103 þús. ferkílómetra með þetta fátt fólk.