Pétur H. Blöndal (andsvar):
Herra forseti. Hv. þm. las áðan viðtalið. Þeir sem hlustuðu á það geta sjálfir lagt á það mat hvort ég hafi einhvern tíma sagt að allir öryrkjar og ellilífeyrisþegar væru óreglufólk. Ég sagði það hvergi nokkurs staðar. Ég sagði að margar fjölskyldur tengdust óreglu og sennilega væru fáar fjölskyldur á landinu sem ekki tengdust óreglu, að fáir þekktu ekki til óreglu hjá systkinum eða börnum, foreldrum eða mökum.
Þetta sagði ég og þau dæmi sem ég þekki um óleysanleg vandræði öryrkja tengjast öll slíku. Stundum er fólk í slæmri stöðu en það eru ekki óleysanleg vandamál. Það eru ekki dæmi sem eru gjörsamlega óleysanleg, þar sem fólk þarf að borga 50 þús. kr. á mánuði af einhverju láni af sínum lága lífeyri og ef það borgar ekki lánið missir aldraður faðir íbúðina eða eitthvað slíkt. Það eru dæmin sem ég er að tala um.
En herra forseti. Ég er ekki félagshyggjumaður en hv. þm. sem félagshyggjumaður svaraði ekki spurningunni um hvort það væri félagslega réttlætanlegt að skattleggja lágtekjufólk á Siglufirði til að borga hátekjufólki bætur. Það langar mig að heyra félagshyggjumanninn segja. Ég er hægt og rólega farinn að breyta skilgreiningunni á félagshyggju í orðabókinni minni. Núna heitir það ekki lengur félagshyggja að gera vel við þá sem verst eru staddir í þjóðfélaginu. Nei, það heitir félagshyggja að gera vel við þá sem best eru settir, og það með rökum einstaklingshyggjunnar, með rökum einstaklingshyggjunnar sem ég dái. Ég hef margoft sagt það í umræðunni að ég er ekki óánægður með þennan dóm Hæstaréttar sem leggur áherslu á einstaklinginn.
Ég spyr hv. þm., sem hingað til hefur gefið sig út fyrir að vera jafnaðarmaður og félagshyggjumaður, hvernig honum finnist að skattleggja lágtekjufólkið til borga hátekjufólkinu.