Hjálmar Árnason:
Herra forseti. Ég ætla ekki að hafa langt mál um þetta en furða mig á því hversu fáir eru í þingsalnum því að miðað við hitann í kringum málið sl. vor gat maður dregið þá ályktun að hér væri eitt af heitari og viðkvæmari og mikilvægari málum þingsins en svo kom í ljós að það féll en mjög naumlega.
Um hvað snýst svo þetta mikla mál? Í rauninni snýst það um tvennt. Það er í rauninni ekki flóknara en það. Það er annars vegar um það hvort eigi að innleiða ólympíska hnefaleika í anda Ólympíuleikanna og rétt er að vekja athygli á og draga fram einmitt þetta forskeyti, ólympíska hnefaleika. Á bak við það er alþjóðlegt og þekkt hugtak. Það er ólympíuhugsjónin með ólympíueldinn og þær íþróttagreinar sem stundaðar eru á Ólympíuleikum og þurfa í nafni þeirra að sæta mjög ströngum reglum og skilyrðum til að vera samþykktar sem keppnisgreinar á Ólympíuleikum. Það snýst um það hvort við eigum áfram að vera eina þjóðríki veraldar sem bannar beinlínis að innleiða ólympíska grein inn í íþróttaflóru okkar og svo hins vegar fjallar málið um að meta hættustigið af þessari íþróttagrein og eins og fram hefur komið hjá hv. málshefjanda er það sá mælikvarði sem andstæðingar ólympískra hnefaleika nota, þ.e. að íþróttin sé hættuleg. Með öðrum orðum, það er hættumatið sem lagt er til grundvallar og á þeim forsendum er síðan dregin sú ályktun. Íþróttin er hættuleg og þess vegna skal hún bönnuð.
Eins og fram kom hjá hv. málshefjanda verða slys í mjög mörgum íþróttum og við verðum þá að vera sjálfum okkur samkvæm og leggja sama mat á aðrar íþróttagreinar. Nú er ég mikill áhugamaður um nokkrar íþróttagreinar. Þó getan sé ekki til staðar er ég áhugamaður og fylgist mjög grannt með og hef starfað á vettvangi íþrótta. Ein af uppáhalds\-íþróttagreinum mínum er handknattleikur sem ég bar gæfu til að fylgjast vel með og starfa innan íþróttahreyfingar þegar ég bjó í Hafnarfirði. Hlutverk markarvarðar í handknattleik er í rauninni afskaplega undarlegt. Hann er því betri sem hann er lagnari við að þvælast fyrir boltanum sem getur verið skotið á hann, í andlit hans eins og gerist oft, með allt að 100 km hraða á klukkustund og það er ekkert smáhögg. Þeir sem fylgdust með heimsmeistarakeppninni í handbolta nú nýverið sáu mikla hetju, egypska markmanninn í undanúrslitaleiknum sem var ítrekað skotinn í gólfið en stóð upp aftur. Hvaða skaða hann hefur hlotið af því veit ég ekki um en þetta voru bylmingsskot eins og frægur íþróttafréttaritari segir gjarnan.
Ég minnist þess að hafa starfað með ágætri körfuboltahetju í Hafnarfirði, Einari Bollasyni, og einhvern morgun kom hann til starfa eftir harðan leik í körfubolta með glóðaraugu á báðum, nefbrotinn og gott ef ekki eitthvað meira eftir fagran og góðan leik í körfu. Ég hef ekki séð ógeðslegri íþróttameiðsl en í sjónvarpi í fótbolta þar sem menn hafa brotnað afskaplega illa með opið brot. Ég hef séð menn fá hræðileg höfuðhögg, bæði með því að skalla hver annan í hita leiksins eða þeir sem verða hálfóðir í baráttunni og eiga til að skalla stöngina til að forða marki og liggja jafnvel óvígir á eftir. Hvað þá, eins og hv. málshefjandi vék að, góðir varnarmenn sem þurfa árum saman að skalla rennblauta tuðru þess vegna úr mikilli hæð og það er ekkert smáhögg.
Meira að segja hefur maður séð og lesið um íþróttaslys í glímu þegar menn veita hverjir öðrum bræðrabyltu og eru jafnvel haltir eftir eða fá þung höfuðhögg. Í hestamennsku, reiðmennsku, þeirri göfugu og fornu íþrótt, hafa menn upplifað og séð afskaplega ljót slys sem hafa bæði skaðað útlimi og ekki síður höfuð. Meira að segja í dansi, þeirri fallegu og rómantísku íþrótt, eiga menn til að slasast ef menn gá ekki að sér.
Herra forseti. Ég dreg þetta fram til þess að hafa sama mælikvarða á öðrum íþróttagreinum, ólympísku íþróttagreinum, greinum sem eru innan vébanda ÍSÍ, íþróttagreinum sem eru stundaðar og vinsælar hér á landi. Ef við ætlum að vera sjálfum okkur samkvæm eigum við að draga þá ályktun um þessar greinar líka að þær skuli bannaðar. Ég er, herra forseti, ekki á nokkurn hátt sem unnandi þessara greina tilbúinn til að styðja slíka aðgerð.
Mér finnst hv. frummælandi hafa rakið það prýðilega m.a. með tilvitnunum í alþjóðlegar rannsóknir þar sem fram hefur komið að ólympískir hnefuleikar eru ekkert hættulegri en aðrar íþróttir en hættulegir kunna þeir að vera. Ég held að enginn haldi öðru fram alveg eins og handknattleikur, knattspyrna, hestamennska o.s.frv. En það gilda líka afskaplega strangar reglur um ólympíska hnefaleika sem voru raktar hér, sem snúa að öryggi og dómgæslu. Ef menn verða fyrir einhverjum meiðslum mega þeir ekki keppa í þrjá mánuði, ef þeir verða vankaðir, næstu þrjá mánuði á eftir, og þar fram eftir götunum.
Þá vil ég vekja athygli á því að þessi íþrótt er auðvitað stunduð á Íslandi, við getum sagt í skúmaskotum. Það er þá væntanlega ólöglegt. Þá er líka rétt að spyrja sem svo: Ætla menn að koma í veg fyrir það? Er ekki hyggilegra að lögleiða þessa íþróttagrein af því að engin rök styðja það að hún sé hættulegri en aðrar íþróttgreinar og fá hana þá fram í dagsljósið þannig að t.d. Íþróttasamband Íslands geti fylgst með iðkendum og félögum á því sviði eins og í öðrum íþróttagreinum og haft það þó þannig í dagsljósinu?
Herra forseti. Ég hef ekki séð þau rök sem styðja að þessi íþróttagrein sé hættulegri en aðrar íþróttagreinar sé reglum hennar fylgt. Ég hef heldur ekki séð rök sem styðja það eða réttlæta að við skulum vera eina ríki veraldar sem bannar beinlínis þessa íþróttagrein. En ég vona að á það reyni á þinginu og verður fróðlegt að sjá hverjar lyktir verða þegar það kemur til atkvæðagreiðslu.