Fyrirspyrjandi (Rannveig Guðmundsdóttir):
Herra forseti. Ég þakka fyrir þessa umræðu. Samvinna áfengis- og vímuvarnaráðs og tóbaksvarnanefndar er óbein, það hefur komið fram, bæði á þessum fundi sem ég vísaði til og jafnframt í samtölum sem ég hef átt við starfsfólk þessara stofnana. En starfsemin byggir samt á sama hugmyndagrundvelli. Og ég er afskaplega ánægð að heyra viðhorf ráðherrans til þeirrar fyrirspurnar sem ég ber hér fram. Við erum líka sammála um að beina meira fjármagni til að afstýra í stað þess að aðalkostnaðurinn sé við að takast á við sívaxandi afleiðingavandamál, það finnst mér vera rétt stefna. Og mér finnst gaman að því hvað þeir sem hér hafa talað frá hinum ólíku flokkum eru sammála í þessu máli.
Við viljum vernda börnin. Þau byrja mjög ung hérlendis að nota áfengi og tóbak. Þau sem það gera drekka oft illa og við vitum að afleiðingar þess geta orðið ýmiss konar klandur eða líka veruleg tragedía.
Það þarf að taka á þessum málum með nýjum hætti og það hefur verið gert, reyndar bæði af tóbaksvarnanefnd og áfengis- og vímuvarnaráði. Það er verið að reyna að taka upp meiri samvinnu við heimaslóðina. Ég vil enn og aftur koma því að af því ég sat þing Sameinuðu þjóðanna um þessi mál fyrir nokkrum árum og þar voru fyrirlesarar mjög víða að úr heiminum sem allir sögðu að ef það ætti að nást árangur þá yrði meginvinnan í þessum málum að fara fram á heimaslóð. Það er svo einfalt. Skólinn, íþróttafélögin, áhugafélögin og einmitt að þessu koma bæði tóbaksvarnanefnd og vímuvarnaráð. Það er óþarfi að þessir aðilar séu að koma hver á eftir öðrum, það á að reyna að vinna þetta saman og ég held að ráðherrann sé á alveg réttri leið með það að ætla að reyna að koma öllum eða sem flestum forvörnum undir eitt forvarnaþak. Þess vegna vildi ég óska að við hefðum haft lengri tíma til að ræða þetta mál.