Kristinn H. Gunnarsson:
Herra forseti. Það er eðlilegt í deilum hjá útvegsmönnum og sjómönnum eins og öðrum stéttum að hafa þá meginreglu að samningsaðilar leysi deiluna sjálfir án þess að ríkisvaldið grípi inn í með lagasetningu sem jafnvel er í óþökk beggja aðila eins og dæmi er um, enda sýnir reynslan okkur að það hefur ekki stuðlað að lausn málsins. Hnúturinn sem höggvið var á reyndist óleystur og kom í ljós á nýjan leik þegar áhrifum lagasetningar lauk.
Hins vegar er ekki hægt að útiloka það að Alþingi þurfi að koma að lausn málsins með lagasetningu. Það hefur verið gert m.a. með því að koma til móts við kröfur sjómanna um að koma í veg fyrir að útvegsmenn neyddu áhafnir til að taka þátt í leigu á kvóta, sem ég hygg að hafi verið sjálfsagt og eðlilegt að Alþingi gerði á sínum tíma.
Megindeiluefnið, eins og ég sé málið fyrir mér núna, lýtur að verðlagningu á sjávarafla sem ræður tekjum sjómanna. Þegar afli fer um markað þá eru engar deilur um það mál. Þær rísa þegar útvegsmaðurinn sem seljandi er líka kaupandinn og hefur hag af því að hafa verðið lágt og lækka þannig hlut sjómanna. Ég hygg að þetta atriði valdi hvað mestum erfiðleikum í þessari deilu og geri það að verkum að reynst hefur erfitt að leysa úr henni.
Ég er ekki viss um að það sé nauðsyn á lagasetningu frá Alþingi til þess að leysa úr þessari þrætu. Ég sé ekki annað en að deiluaðilar eigi að geta leyst málið með því að viðhalda hlutaskiptakerfinu. Það má þá miða við verðmæti af endanlegri afurð fisksins en ekki bara verðmæti afla úr sjó eins og gert er í dag. Ég vísa þar til samninga við frystiskip. Ég vænti þess, herra forseti, að það sé á valdi deiluaðila að leysa úr málinu.