Steingrímur J. Sigfússon (andsvar):
Herra forseti. Ég hef tilhneigingu til að líta á málið með miklu einfaldari hætti en hv. þm. gerði í sínu andsvari. Það kemur fram ósk um að þingnefnd taki mál aftur til skoðunar milli 2. og 3. umr. frá mönnum í nefndinni. Að mínu mati á formaður nefndarinnar að verða við því. Það á í sjálfu sér ekki að skipta öllu máli hvernig þingmennirnir rökstyðja beiðni sína. Eigum við ekki að ætla að ef þingmenn telja ástæðu til þess að nefnd fari aftur yfir mál á fundi þá séu einhverjar ástæður fyrir hendi og menn séu ekki að gera slíkt bara að gamni sínu eða út í loftið. Eðlilegast væri ósköp einfaldlega að það væri vinnuregla hér, fortakslaus vinnuregla, að þá væri orðið við því. Ég tala nú ekki um þegar ekkert stendur í vegi fyrir því að það sé gert. Það eru engar þær kringumstæður uppi sem tengjast afgreiðslu málsins, hvorki tímapressa né annað, sem á að hindra að það sé gert, að allshn. á einum stuttum fundi taki málið aftur fyrir. Það skýrist þá þar, á fundinum í nefndinni, hvernig hlutir eru vaxnir. Að sjálfsögðu getur meiri hlutinn þar að lokum ráðið niðurstöðunni og ákveðið að málið skuli tejast fullafgreitt í nefndinni og fari aftur til 3. umr.
Þegar svo bætist við að það var, eftir því sem ég fæ best séð, nokkuð vel rökstutt að nefndin hefði verið að fjalla um málið án þess að þetta nefndarstarf úti í þjóðfélaginu hefði komið þar inn í myndina þá fannst mér það nú vera miklu meira en fullnægjandi efnislegur rökstuðningur þar til viðbótar. Þó menn geti reynt að halda uppi málsvörnum hér fyrir þá skoðun sína að ósk minni hlutans hafi verið ástæðulaus þá er það auðvitað bara mat og skoðun einhverra þingmanna í meiri hlutanum, formanns nefndarinnar og þeirra sem ganga hér í lið með formanninum í vörninni. Það er alltaf álitamál hvort það eru fullnægjandi forsendur til þess að vísa frá óskum af þessu tagi að einhverjir tilteknir þingmenn hafi þá skoðun að það sé ekki nægilega vel rökstutt.