Steingrímur J. Sigfússon (andsvar):
Herra forseti. Ég er enginn sérstakur aðdáandi ríkisrekstrar og hef enga oftrú á honum. Mér er vel ljóst að þar eru oft gerð mistök og um það má margt segja. Ég hafna því hins vegar algjörlega að alhæfa eins og hv. þm. Pétur H. Blöndal. Það þarf ekki annað en að skoða veruleikann smástund til að átta sig á því að þetta er ekki svona. Það er líka mjög margt vel gert í opinberum eða félagslegum rekstri. Það hafa verið byggð upp glæsileg fyrirtæki sem alfarið hafa verið rekin á félagslegum grunni. Útgerðarfélag Akureyringa, það eftirsótta og vel rekna fyrirtæki sem markaðurinn slóst um eins og kunnugt er, var algjörlega félagslega rekið fram undir síðustu ár.
Ég tel að enginn geti haldið því fram að Búnaðarbankinn hafi verið illa rekið fyrirtæki. Hann hefur ekki þurft á aðstoð að halda. Hann hefur ekki staðið sig lakast í sambandi við útlánatöp eða annað slíkt. Einhverjir mundu kannski segja að hann hafi stundum verið dálítið harðdrægur í viðskiptum og hafi gætt hagsmuna sinna fullfast stundum. Það er ekki sæmandi að vera með málflutning af þessu tagi. Ég nenni ekki að láta tala svona um samviskusama og vandaða opinbera starfsmenn, hvort sem þeir eru stjórnendur eða annars staðar í þessum fyrirtækjum. Þetta á ekki við frekar en ástæða er til að vera með einhvern sambærilegan söng eða barlóm yfir einkareknum fyrirtækjum. Ég held að þessi lögmál séu ekki eins og hv. þm. trúir. Veruleikinn er sjaldan eins einfaldur og menn vilja reyna að hafa hann.
Varðandi fjárfestingarnar þá er auðvelt að reikna út hvað lífeyrissjóðirnir í landinu geta lagt af mörkum í þessum efnum, m.a. vegna þess að það er takmarkað hve mikla áhættu þeir mega taka í hverri einstakri grein og í hverju fyrirtæki. Ég er ekki viss um að það sé borð fyrir báru hjá þeim, t.d. til að kaupa meira í bönkunum.