Flm. (Steingrímur J. Sigfússon) (andsvar):
Herra forseti. Að sjálfsögðu snýst þetta um það að við metum það og reynum að komast að niðurstöðu um það með hvaða hætti sé tryggilegast að gæta hagsmuna okkar. Það er það sem við erum að ræða hér um. Ég tel að það sé á engan hátt sýnt fram á það að sú meginstefnumótun sem þessi tillaga felur í sér sé ekki raunhæf, og þó að þarna séu nefndir möguleikar á þróun í átt til tvíhliða samninga um ákveðna hluti þá sé það eitthvað sem sé nánast eins og búið að vera. Ég er mjög undrandi ef menn eru hér virkilega að tala þannig að það sé ekki að verða neinn kostur í alþjóðasamskiptum að gera sjálfstæða samninga um sín mál. Alveg sérstaklega vegna þess að samtímis þeirri blokkamyndun sem menn eru hér mjög uppteknir af og virðast öðrum þræði vera að beygja sig undir sem óumflýjanleg forlög eru tilraunir í gangi til þess að koma á alheimsskipan mála sem gerir auðvitað þá blokkamyndun og þá svæðisbundnu samninga sem undir hana verða að falla, því að ég geri ráð fyrir því að Evrópusambandsríkin og stækkað Evrópusamband ætli eftir sem áður að vera aðilar að Alþjóðaviðskiptastofnuninni, stofnunum Sameinuðu þjóðanna og öðru slíku alþjóða- og alheimssamstarfi sem er í vaxandi mæli að setja hinar almennu leikreglur heimsins.
Ég geng ekki undir þá lokuðu heimsmynd sem mér finnst menn draga upp, mér liggur við að segja nauðhyggju, að við gætum staðið frammi fyrir því eða stöndum nánast frammi fyrir því á komandi árum að það verði bara uppi þessir kostir: að einangrast eða ganga í Evrópusambandið. Ég held að það sé ekki þannig. Ég held þvert á móti, og spái því, að eftir svona tíu ár, ef allt fer að óskum og Íslandi verður ekki fyrir þann tíma troðið inn í Evrópusambandið, þá muni umræður um slíkt þykja mjög undarlegar vegna þess að þá muni staða þeirra ríkja sem hafa varðveitt sjálfstæði sitt þykja bærileg.