Kristján L. Möller (andsvar):
Herra forseti. Loksins þegar tókst að fá annan sjálfstæðismann í þessa umræðu kom fram ýmislegt sem gott er að ræða um. Hv. þm. agnúast út í sveitarfélög sem hafa byggt íþróttahús, sem er greinilega ekki mjög arðbært að hans mati. En hv. þm. tók dæmi um að hann gæti stofnað sveitarfélag með kunningjum sínum, safnað miklum skuldum, flutt úr sveitarfélaginu og skilið hina eftir með skuldirnar. Þetta er ekki mjög ábyrgur fjármálastjórnunarstíll, hv. þm. Pétur Blöndal.
Ótal margt í ræðu hans væri vert að að ræða um, t.d. tal hans um samkeppni um skattgreiðendur milli sveitarfélaga. Hvernig í ósköpunum á að skapa samkeppni um skattgreiðendur milli sveitarfélaga. Tökum dæmi af Raufarhöfn, Þórshöfn eða Vopnafirði eða öðrum stöðum. Heldur hv. þm. að þessi sveitarfélög séu virkilega þannig stödd og hafi þær tekjur að þau geti lækkað útsvarsprósentuna til að freista þess að lokka til sín skattgreiðendur annars staðar að af landinu?
Sú frjálshyggjustefna sem hér hefur komið fram er gjörsamlega úr takti við allan raunveruleika á Íslandi, meira að segja raunveruleikann á höfuðborgarsvæðinu sem hv. þm. þrífst greinilega best í.
Er það dæmi um óráðsíu og bruðl sveitarstjórnarmanna vítt og breitt um landið sem margir eru sjálfstæðismenn, þegar þeir bregðast við aðkallandi þörf og byggja íbúðir aldraðra, leikskóla og annað slíkt, en hafa ekki tekjur til þess?
Við höfum áður farið í gegnum það hvernig hlutfall rekstrargjalda af skatttekjum hefur aukist úr 78,4% árið 1990 í 91,5% 1999. Mér segir svo hugur að hjá mörgum landsbyggðarsveitarfélögunum sé hlutfallið miklu verra. Er það eingöngu vegna óstjórnar?