[prenta uppsett í dálka] 74. fundur, 127. lþ.
Jóhann Ársælsson (andsvar):
Hæstv. forseti. Það kemur mér afar mikið á óvart ef bankarnir eru farnir að lána með þeim hætti sem hv. þm. lýsti áðan. Ég veit að menn lána út á viðskiptavild ekkert síður út á land en til annarra. Það er ekki nein ástæða til að tortryggja starfsfólk í þessum lánastofnunum sem hér er verið að tala um á þeim grundvelli.
Menn getur hins vegar greint á um hvort of langt er gengið í að meta lágt veðhæfi fyrirtækja og bygginga og annarra veða sem menn út á landi vilja nýta sér til að fá lánafyrirgreiðslu frá bönkum, en að menn láni ekki fyrirtækjum af því að þau eru úti á landi tel ég ekki rétt. Í þeim tilfellum sem ég hef spurt eftir slíkum atriðum hef ég a.m.k. fengið svör af öðru tagi. Því hefur þá ævinlega verið borið við að þau veð sem menn hafi átt kost á hafi ekki verið nægilega góð, en ekki að menn hafi neitað fyrirgreiðslunni vegna þess að fyrirtækið væri úti á landi.
Auðvitað meta menn fyrirtæki út frá því hvort þeir treysta þeim. Bankarnir eru með prýðilega menntað fólk sem fer um og fylgist með, sérstaka fulltrúa sem fylgjast með, atvinnulífinu um allt land. Ég efast ekkert um að það er tekið málefnalega á þeim málum öllum saman.
Mönnum svíður það auðvitað úti um land, og ég skil það vel, þegar þeir geta ekki fengið lánafyrirgreiðslu út á sambærilegar húseignir eða önnur veð af því tagi sem þeir hafa til þess að bjóða þegar þá vantar lánsfé. Ég sammála því að það er mjög vont og það þarf að vera hægt að koma til móts við það.
