Kristján Pálsson (andsvar):
Herra forseti. Ég heyrði að hv. þm. Ögmundur Jónasson sagði að stjórnarandstöðuflokkarnir væru tilbúnir til þess að rétta sig fram til sátta og það væru ýmsir aðilar sem vildu styðja við bakið á þeirri viðleitni. Ég held að flestallir sem hafa verið að vinna við sjávarútveginn og reynt að skipta sér eitthvað af þessum málum hafi einmitt verið að gera þetta, að reyna að leita leiða til sátta.
Nú tel ég að það hafi verið mjög ofarlega í hugum flestra sem voru á móti núverandi fiskveiðistjórnarkerfi að sú sáttaleið sem væri hægt að fara væri svokölluð auðlindagjaldsleið og þeir sem hafa stutt kvótakerfið voru alfarið á móti auðlindagjaldinu sem slíku, það ætti kannski að borga sannanlegan kostnað sem félli til vegna veiðanna af hálfu opinberra aðila, en að leggja einhverja sérstaka skatta á útgerðina væri af og frá því að hún hefði hingað til ekki haft nein efni til að borga umframskatta.
Síðan kemur þessi tillaga að fara svona millileið, að fara út í eitthvert smáauðlindagjald. Þá bregður allt í einu svo við að þeir sem höfðu áður talið þetta vera einhverja leið vilja nú nýtt og þá heitir það fyrningarleið. Ég velti því fyrir mér hvort menn haldi virkilega að hægt sé að ná einhverri sátt í sjávarútvegi þegar menn hlaupa stöðugt frá einu í annað. Ég er ekki að segja að hv. þm. Ögmundur Jónasson hafi verið einn af þeim mönnum sem vildi endilega auðlindagjald. En ég er bara að velta fyrir mér þessari einlægni, ef menn vilja í einlægni ná sáttum telja þeir það heppilegt til sátta að vera sífellt, í stjórnarandstöðunni eða hvar sem er, og skipta sífellt um skip?