Árni Steinar Jóhannsson:
Virðulegi forseti. Við fjöllum hér um frv. til laga um breytingu á lögum nr. 151 27. desember 1996, um fiskveiðar utan lögsögu Íslands, með síðari breytingum. Málið er nú komið til 3. umr. og hefur komið fram hjá háttvirtum þingmönnum að um þetta mál var rætt sl. laugardag. Ég gerði þá grein fyrir fyrirvörum mínum í málinu. Samkvæmt samningum við Norðmenn, Rússa og Færeyinga frá árinu 1995 veiðum við frá 132 þús. og upp í 233 þús. lestir úr þessum stofni. Það er að vísu áhyggjuefni að síðasta ár tókst okkur ekki að ná okkar hlut, þeim sem samið var um. Það veikir óneitanlega stöðu okkar. Ég kom inn á það í ræðu minni sl. laugardag að ég hefði viljað skoða miklu betur innskilaréttinn. Eins og fram hefur komið hefur það verið viðhaft, t.d. varðandi úthlutun heimilda á Reykjanesi og á Flæmska hattinum. Í umfjöllun í nefndinni voru menn reyndar mjög sammála um þessa aðferð við kvótasetningu og aflahlutdeildarkvóta í norsk-íslensku síldinni. Það verður að segjast eins og er, að það hefur verið miklu meiri sátt í útgerðinni um uppsjávarfisk og aflahlutdeildir í honum en hvað varðar bolfiskinn og strandveiðarnar. Að því leyti má segja að þetta hafi verið minna vandamál eða minni átök um þetta.
Hér hefur verið rætt um stuðulinn í síldinni sem er 0,04 og í kolmunna 0,03. Auðvitað hefur það verið okkur ákaflega mikilvægt að menn skuli hafa sótt í þessa stofna, ekki síst kolmunnann og fyrr á árum síldina, til að skapa okkur samningsstöðu til aflahlutdeildar. Það vekur hins vegar áhyggjur að við skulum ekki hafa náð okkar hluta í norsk-íslensku síldinni. Það veikir stöðu okkar í samningum við Norðmenn.
Ég kom líka inn á það í fyrri ræðu minni að auðvitað bindum við vonir við að norsk-íslenska síldin taki upp sitt fyrra göngumunstur. Fyrr á árum veiddum við, þegar best lét, um 600 þús. tonn úr þessum stofni á móti hæsta kvóta okkar nú á síðari árum, sem hefur verið upp á 233 þús. lestir. Þess vegna hefði átt að vera innbyggður í lögin möguleikinn á að síldin taki upp sitt fyrra munstur og veiðist inn á flóum og fjörðum, allt frá Húnaflóa og austur um. Þá hefði maður viljað sá möguleika strandveiðiflotans og sjávarbyggðanna á nýtingu síldarinnar. Ég held að málið hefði kannski þurft meiri umfjöllun á hinu háa Alþingi og í sjútvn. til að reyna að kortleggja þessar staðreyndir.
Síðan hefði maður viljað sjá bollaleggingar um nýtingu síldarinnar. Það liggur fyrir núna að þróun í þá átt að fullvinna síldina um borð hefur aukist. Það er í sjálfu sér góðra gjalda vert. Hún er átumikil og það verður miklu betri vara til manneldis ef henni er smellt í gegnum vélar um borð og unnin á þann hátt. Á móti kemur hins vegar, eins og varðandi veiðar frystitogaranna, að gríðarleg verðmæti fara til spillis, hausar og innvols. Við hefðum átt að velta fyrir okkur því að setja reglur um hvernig skuli fara með slíka afurð, að henni verði ekki bara hent í sjóinn, komi ekki að landi og verði ekki neinum til gagns.
Það eru einkum þessi atriði sem ég vildi koma að undir lok umfjöllunarinnar um þetta mál, virðulegi forseti. Ég hef skrifað undir nál. með fyrirvara og gerði grein fyrir þeim fyrirvörum. Ég setti þá fram sl. laugardag og ætla ekki að lengja umræðuna um norsk-íslenska síldarstofninn frekar.