Steingrímur J. Sigfússon (andsvar):
Herra forseti. Varðandi fyrra atriðið þá finnst mér það kannski ekki sterk rök í sjálfu sér að þetta orðskrípi hafi verið notað, þ.e. ,,óbundið atvinnuleyfi``. Ég sé ekki að neinn stórkostlegur vandi væri á ferðum þó að menn vippuðu sér einfaldlega þá í að breyta því og töluðu hér eftir um ,,,ótímabundið atvinnuleyfi`` eða notuðu eitthvað annað sambærilegt hugtak. Mér finnst það dálítil íhaldssemi að leggja ekki í að breyta þessu bara af því þetta hafi staðið svona, nema þá að einhver praktísk rök séu þar dulin á bak við eins og þau að þá verði ónýt einhver eyðublöð eða eitthvað því um líkt. Ég veit það ekki. Varla ætti þetta að valda stórkostlegum ruglingi.
Um hitt atriðið má segja að það sé, já, kannski eitthvert gagn í því að fara í umsögn um 8. gr. sem væri þá einhvers konar lögskýringargagn. En þar er einmitt talað um að gert sé ráð fyrir þröngri túlkun ákvæðisins og að ,,með ríkum sanngirnisástæðum`` sé m.a. átt við þá aðstöðu að útlendingur fái veitingu hælis hér á landi eða honum veitt dvalarleyfi á grundvelli mannúðarsjónarmiða. Mér finnst þetta bara óþarflega þröngt og held að betra væri að tala um að að jafnaði skyldi slíkt atvinnuleyfi liggja fyrir, þ.e. áður en menn koma inn í landið, en að þarna væri bara heimildarákvæði og að það væri svo útfærsla á framkvæmd hvernig farið væri með, vegna þess að það er heldur ekkert endilega víst að við sjáum fyrir þær aðstæður sem gætu komið upp og að við vildum beita þessum ákvæðum.
Ég held að allir hljóti að sjá hversu ankannalegt það getur verið að þurfa að fara út í þetta. Ég get tekið dæmi sem ég þekki ágætlega einmitt af skiptinema sem hér hafði verið í eitt ár í landinu. Sú ágæta stúlka frá Suður-Ameríku felldi hér hug til ungs manns, kom svo aftur og dvaldi í um annað ár og ætlaði svo að fara út á vinnumarkaðinn. En þá lenti hún nákvæmlega í þessum aðstæðum, að hún varð að fara úr landi til þess að geta sótt um atvinnuleyfi til að fá að koma hingað aftur.