Sverrir Hermannsson:
Herra forseti. Góðir áheyrendur. Með leyfi forseta vitna ég í þingtíðindi sem greina frá umræðum sem eiga ársafmæli á morgun, 3. október, og hljóðar tilvitnunin svo:
,,Þess hefur verið gætt að kaupmáttaraukningin nái einnig til þeirra sem ekki semja um kjör sín, svo sem aldraðra og öryrkja og hafa öll þau skref sem ríkisstjórnin hefur stigið undirstrikað þann vilja hennar að varðveita og efla kaupmátt þessara hópa á kjörtímabilinu.``
Þessi orð forsætisráðherra eiga ársafmæli á morgun. Raunar bera þau skýr einkenni áráttu hans að beita afflutningi og taumlausum blekkingum í málrófi sínu eins og sannaðist í ræðu þeirri sem hann flutti hér áðan og vikið verður að eftir hendinni.
Öll þau skref sem ríkisstjórnin hefur stigið undirstrika þann vilja hennar að varðveita og efla kaupmátt aldraðra og öryrkja.
Hvernig líst öldruðum á forhert ósannindin sem í þessum orðum felast? Sem reynt hafa á sjálfum sér hríðversnandi kjör sem hin nýja auðvaldsstétt í landinu býr þeim, og ekkert lát á þeirri svívirðing að sjá.
Eða öryrkjum? Hvernig skyldi þeim lítast á boðskapinn? Tók kannski forsrh. mörg skref í réttlætisátt, þegar hann og hans nótar fóru höndum um málefni þeirra í framhaldi af hinum fræga öryrkjadómi? Ríkisstjórn Íslands reisti sjálfri sér í því máli níðstöng sem lengi mun standa óbrotgjörn. Í leiðinni upplýsti ríkisstjórnin landslýðinn um afstöðu sína til laga og réttar með því að virða að vettugi dóm æðsta dómstóls þjóðarinnar.
Í framsögu sinni tilkynnti oddviti ríkisstjórnarinnar að hún væri að leggja síðustu hönd á nýjan áfanga í skattaumbótum sem hún hefði staðið fyrir á undanförnum árum. Hann sagði í framhaldi af þessu að falsspámennirnir segðu að skattar hafi hækkað, og bætti við að tekjuskattur einstaklinga á Íslandi væri með því lægsta sem þekkist í Evrópu.
En hvað segja staðreyndir um íslensk skattamál? Ég vitna fyrst í einn af þingmönnum Sjálfstfl., Pétur H. Blöndal, þar sem hann upplýsti í viðtali við Dagblaðið, og blaðið vísar til hinn 18. september sl., að skattaálögur á landsmenn hafi verið að stóraukast. Eignir og tekjur hefðu hækkað langt umfram verðlag og bæði eignarskattur og tekjuskattur hafi síðan hækkað enn meira. Er Pétur H. Blöndal kannski einn af falsspámönnunum?
Opinber gjöld á einstaklinga hafa nær því þrefaldast á síðasta áratug, áratug ríkisstjórnar Sjálfstfl., úr 38 milljörðum í 104 milljarða króna. Aukning bóta hefur hins vegar á sama tíma aðeins aukist um tæpan einn og hálfan milljarð og er til vitnis um gæfuskrefin sem ríkisstjórnin hefur stigið í málefnum aldraðra og öryrkja og annarra bótaþega. Og harkalegast mun það bitna á þessum þegnum þjóðfélagsins þegar til framkvæmda koma nýjar reglur um fasteignamat með stórauknum gjöldum og voru þó ærin fyrir.
Hún þarf ekki að vera neitt leyndarmál, ástæða þess að sá sem hér stendur batt ráð sitt við Sjálfstfl. lungann úr starfsævi sinni. Sá flokkur sem ég aðhylltist hafði á stefnuskrá sinni frelsi til orða og athafna, frjálst framtak og frjálsa samkeppni, sem er forsenda frjáls markaðsbúskapar. Og sá flokkur boðaði jafnræði og hafði að einkunnarorði ,,stétt með stétt``. Hinn nýi Sjálfstfl. hefur varpað öllum þessum gildum fyrir ofurborð.
Nú er hann flokkur hinna fáu fjársterku, auðvaldsins, sem flokkurinn hefur mulið undir aðalauðlind þjóðarinnar og starfar nú og stjórnar eftir nótum hinna nýju lénsherra. Frjálsan markaðsbúskap stundar hann með því að útdeila takmörkuðum gæðum til örfárra gæðinga sinna. Frjálst framtak hins nýja flokks lýsir sér í því að nú er aðgangur bannaður að aðalauðlind landsmanna og hundruðum sjósóknara, sem aldrei hafa stundað annað allt sitt líf en að sækja sjó, er bannað að sækja í sína eigin auðlind. Sviptir atvinnu og afkomu og hraktir frá óðulum sínum og verðlausum eignum eins og fé til slátrunar leitt.
Fáir virðast veita því athygli að fyrir landbúnaði er álíka komið og sjávarútvegi vegna kvótamála. Sú stétt er lokuð ungum mönnum að hefja búskap og efnaminna búalið hrakið á mölina syðra.
Frelsi til orða er þannig í framkvæmd hins nýja Sjálfstfl. að flestallir fjölmiðlar eru beygðir undir valdhroka hans og ríkisstjórnarinnar, sem beitir atvinnukúgun aðallega en öðrum þrælatökum ef á þarf að halda. Það eru dapurleg örlög fjölmiðlafólks sem á að gegna því hlutverki að skýra almenningi satt og rétt frá. Þau örlög í einræðisríkjum þekkja menn af spjöldum sögunnar. Í þessu sambandi er ekki úr vegi að benda á að fyrsta frv. á þingmálaskrá ríkisstjórnarinnar er frv. forsrh. um að leggja Þjóðhagsstofnun niður. Allir vita hvers vegna. Vegna þess að forstjóri stofnunarinnar gætti ekki þeirrar vinnuskyldu sinnar við æðsta ráð að hylma með honum yfir staðreyndir í efnahagsmálum. Og nú er hann auðvitað réttdræpur eftir að hafa spáð neikvæðum hagvexti næsta ár þegar foringinn hefur ákveðið í fjárlagafrv. að hann skuli vera jákvæður.
Allur hinn svokallaði sáttamálatilbúnaður í kvótamálinu er ómerkilegur blekkingaleikur stjórnvalda frá upphafi til enda, auðlindaskattur vesæl yfirhylming til að festa gripdeildarkerfið í sessi, og gerir raunar allt málið að aumasta skrípaleik. Frjálslyndi flokkurinn hafnar með öllu þeim látalátum og markleysu sem felast í auðlindagjaldssnakki auðvaldsins og þingmanna þess. Með því móti einu að veiðileyfin verði boðin upp á opnum markaði getur þjóðin náð sanngjörnum og eðlilegum afrakstri auðlindar sinnar.
Ég vitna enn í ræðu Davíðs Oddssonar þar sem segir, með leyfi forseta:
,,Með markvissum hætti hefur verið dregið úr þenslu á undanförnum missirum.``
Þessi ummæli eru líkust því að hér tali maður drukkinn upp úr svefni en ekki forystumaður þjóðarinnar vakandi og allsgáður. Þetta þyrftu þeir að frétta í Seðlabankanum sem er að sliga fyrirtækin í landinu með okurvöxtum vegna þenslunnar í efnahagsmálum sem ríkisstjórnin hefur dregið úr markvisst á undanförnum árum.
Þessu er því miður öfugt farið. Þenslan hefur aukist hröðum skrefum, svo mjög að hrollvekja virðist blasa við fram undan. Seðlabankinn brýst um á hæl og hnakka að verja gjaldmiðilinn sem hefur hríðfallið og valdið verðþenslu ásamt óbærilegum viðskiptahalla sem náð hefur yfir 200 milljörðum á örfáum árum.
Hverjar skyldu svo hinar markvissu aðgerðir vera? Aðalstjórntæki ríkisstjórnar til að sporna við verðþenslu, ríkisfjárlögunum, hefur verið beitt alveg öfugt. Í stað lífsnauðsynlegs niðurskurðar hafa þau hækkað ár frá ári langt umfram verðlagsþróun. Hvers vegna í ósköpunum? Vegna þess að ekki mátti stíga á neinar bremsur, því þá mundi falla skuggi á glansmynd góðærisins og stöðugleikans, sem raunar er nú rokinn út í veður og vind. Hér hafa laun hækkað langt umfram það sem þjóðarbúið þoldi og húrrandi launaskrið vegna ofþenslu á vinnumarkaði. Að vísu voru launahækkanir ýmissa starfstétta óhjákvæmilegar eins og kennarastéttarinnar til dæmis. Hér hafa linnulaus verkföll geisað, sem höfundur Matthildar kallar þjóðaríþrótt Íslendinga. En eru menn búnir að gleyma því hvaða skref ríkisstjórnin tók fyrst á kjörtímabilinu á undan öðrum góðærisskrefum? Tveim dögum eftir alþingiskosningarnar 1999 tók hún ákvörðun um að hækka laun sín og þingmanna um lítil 30%. Um hversu mörg hundruð prósent þyrfti að hækka laun hinna lægstlaunuðu til að þeir næðu sömu krónutölu í hækkun og þingmenn fengu þá?
Sá, sem hér talar, er einkavæðingarsinni. Hann hefur þó neyðst til að snúa af þeirri braut varðandi ríkisbankana og Landssímann. Ófrávíkjanlegt skilyrði af hans hálfu hafði verið að sala á stærri fyrirtækjum í eigu ríkisins yrði dreifð, svo sem sala bankanna. Árið 1998, í ágúst, kom það fram í viðtali Morgunblaðsins við Davíð Oddsson að hann taldi að hæfilegt væri að nýir eignaraðilar, sem að kaupum kæmu ættu 3--8%.
Síðan hefur forsætisráðherra og ríkisstjórn kúvent í því máli og út í það fen fylgir undirritaður henni ekki. Eins og sala Landssímans hefur farið úr hendi hingað til, er hún orðin að ömurlegum farsa. Ríkisvaldinu bar skylda til að beita sér fyrir því að fá sem hæst verð fyrir þessa verðmætu þjóðareign, sem hefur skilað þjóðarbúinu fúlgum fjár árlega. Þess í stað bíta þeir höfuðið af skömminni með því að lýsa yfir að þeir hefðu ekki getað horft framan í einkavinina sína ef sala Símans hefði farið fram fyrir tveimur árum, þegar gengi hans var tvöfalt hærra en nú. Og dreifð sala framkvæmd með þeim hætti að selja erlendum gróðapungi 25% hlut, og afhenda þeim hinum sama meiri hluta í stjórn fyrirtækisins. Ef spurt er: Eru mennirnir með réttu ráði, er svarið: Þeir eru með ráði auðvaldsins sem kjósendur þeirra virðast telja rétt ráð. Ella myndu þeir tæplega gefa þeim atkvæði sitt og umboð til að stjórna landinu. En dagur reikningsskila mun upp renna. --- Þökk sé þeim sem hlýddu.