Ágúst Einarsson (andsvar):
Herra forseti. Ég nefndi áðan að vandamál okkar í heilbrigðiskerfinu einkenndust ekki af því að fjármagn vantaði í málaflokkinn. Skipulagningu á mjög mörgum þáttum í heilbrigðiskerfinu er ábótavant, t.d. erum við með spítala, sem er dýrasti þátturinn, á föstum fjárlögum. Þetta er úrelt kerfi sem eiginlega allar þjóðir hafa fikrað sig burt frá, þ.e. þau hafa blandað kerfi fastra fjárlaga og árangurstengdra greiðslna og þjónustusamninga. Við verðum að fara í slíkt kerfi.
Sömuleiðis er hægt að sýna fram á að legudagar á spítölum eru fleiri hér en annars staðar. Ýmislegt bendir til þess að stofnanaþátturinn hjá okkur, hvort sem það eru spítalar eða annað, sé dýrari en er annars staðar. Við þurfum að skoða þetta miklu opnar og bera saman við útlönd. Það að ríkið kaupi þjónustu í stað þess að sinna henni sjálft, þ.e. kaupi hana af tilteknum fyrirtækjum, svokallaður einkarekstur á tilteknum þáttum, er aðferð sem er alveg hægt að nota á tilteknum sviðum á afmörkuðum þáttum. Það leysir hins vegar ekki vandann í heilbrigðiskerfinu. Vandamálið er stærra en það. Menn verða að vera opnir fyrir öllu og mega ekki líta svo á að ef ríkið ætli að kaupa þjónustu af einhverju fyrirtæki, í stað þess að vera sjálft með fólk í vinnu, sé verið að tala um einkavæðingu á heilbrigðiskerfinu. Það er ekki rétt.
Ég er ekki að segja að þetta sé einhver allsherjarlausn, svo er ekki. En þetta getur hjálpað til og menn mega ekki einfalda umræðuna og segja að allt málið snúist um þetta. Þetta er stærra mál og verður sennilega eitt erfiðasta mál fyrir hvaða ríkisstjórn sem er, hvort sem við verðum í henni eða þeir flokkar sem núna eru, að takast á við á næstu tíu árum. Það er þessi umræða sem þarf að fara í gang, alveg eins og hv. þm. spyr hér um. Hún þarf bara að vera á miklu breiðari grunni en hún vill oft verða upp á síðkastið.