Magnús Þór Hafsteinsson:
Hæstv. forseti. Starfsemi heimahjúkrunar er ákaflega mikilvægur þáttur heilbrigðisþjónustu sem gerir stórum hópi sjúklinga kleift að búa sjálfstætt þrátt fyrir að þurfa nauðsynlega á þjónustunni að halda. Þetta er mjög persónuleg þjónusta, byggð á trausti milli sjúklinga og þeirra sem annast þá. Öll óvissa í þessum málum er af hinu illa, bæði fyrir sjúklinga og aðstandendur þeirra. Kjaradeilur skapa nú alvarlega óvissu í heimahjúkrun og þessi kjaradeila er óþörf.
Ekki er hægt að segja að tilefnið sé stórt, deilt er um akstur bifreiða. Hefur virkilega verið reynt til þrautar að ná samkomulagi? Hvers vegna hafa stjórnvöld, með hæstv. heilbrrh. í fararbroddi, ekki gripið inn í deiluna áður en allt fór í óefni?
Það er ekki erfitt að trúa því að neyðarástand blasi við þegar manni er tjáð að 40 starfsmenn af 67 sem fara í vitjanir til sjúklinga í heimahúsum í Reykjavík hafa lagt niður störf. Þingmenn Frjálsl. hafa lýst því viðhorfi að þótt þeir séu hlynntir aðhaldi og góðri nýtingu á þeim fjármunum sem fara í heilbrigðismál styðji þeir ekki að nauðsynleg þjónusta við sjúka, aldraða og öryrkja verði skert. Þurfi auknar tekjur til að viðhalda góðri þjónustu við áðurnefnda þjóðfélagsþegna veljum við hiklaust aukna tekjuöflun ríkisins.
Heilbrigðiskerfi okkar stenst alþjóðlegan samanburð í mjög mörgu þó ýmislegt megi laga. Ég trúi ekki öðru en almenningur hljóti að gera þá sjálfsögðu kröfu að deilan verði leyst fljótlega. Hæstv. heilbrrh. ber hreinlega skylda til að leysa málið snarlega og þótt fyrr hefði verið.