Helgi Hjörvar:
Herra forseti. Hæstv. félmrh. lýsti því fyrir helgi að á vinnumarkaði væri á mörkum þess að menn væru á stundum innan hins siðlega og að nauðsyn væri að stjórnmálamenn stæðu vaktina og veittu aðhald. Þetta kom mér nokkuð á óvart sem fötluðum manni því ég fylgdist með því fyrr í vetur þegar Ísland neitaði að taka upp í samninginn um Evrópska efnahagssvæðið tilskipunina gegn mismunun, en sú tilskipun tryggir okkur sem fötluð erum að við gjöldum þess ekki á vinnumarkaði, tryggir konum og körlum að þau gjaldi ekki kynferðis síns við ráðningar, starfsframgang og brottrekstur og tryggir fólki að það gjaldi ekki aldurs síns við hið sama, og er auðvitað tilkomin vegna þeirrar tilhneigingar óprúttinna manna þegar þeir brytja upp fyrirtæki að losa þau við starfsfólk sem höllum fæti stendur til að auka skyndigróða sinn. En þá missir oft vinnuna það fólk sem höllum fæti stendur og hefur fórnað viðkomandi fyrirtæki lífi sínu og stundum heilsu og á erfitt uppdráttar annars staðar.
Ég hlýt því að spyrja hæstv. félmrh. hvers vegna Ísland, ólíkt Noregi, lagði lykkju á leið sína til að koma í veg fyrir að tilskipunin gegn mismunun á vinnumarkaði yrði réttindi launafólks á Íslandi, í Noregi og Liechtenstein eins og í Evrópusambandslöndunum, og hvers vegna það var okkur sérstakt metnaðarmál að félagslegt réttlæti á vinnumarkaði væri að þessu leyti minna á Íslandi en í Evrópusambandinu?