Atli Gíslason:
Frú forseti. Ég þakka þessa umræðu. Atvinnulausum eru, hvað sem tautar og raular, hvorki búin mannsæmandi kjör né mannsæmandi aðstæður. Atvinnuleysislaun verða 90 þús. kr. á mánuði frá og með yfirlýsingu hæstv. ríkisstjórnar. Þau voru um 80 þús., það er bitamunur á þessu en ekki fjármunur. Og steininn tekur úr þegar þessu fólki er gert að greiða skatta, 8 þús. kr. af þessum 90 þús. kr. Það lifir enginn af þessum fjárhæðum, það gefur augaleið, og það velur sér enginn það hlutverk að vera atvinnulaus í lífinu. Því ráða ytri aðstæður og á þeim aðstæðum ber ríkisstjórnin mesta ábyrgð.
Hvað blasir við manni sem hefur 300 þús. kr. mánaðarlaun þegar hann verður atvinnulaus? Allt lífið hrynur. Húsnæðislán fara í vanskil, viðkomandi hefur ekki efni á að veita börnum sínum lágmarksaðstoð til tómstunda, íþrótta, tónlistarnáms o.s.frv. Gjaldþrot blasir við og það hefur orðið raun margra. Þeir eru niðurlægðir í kerfinu, tortryggðir og teknir sem óþurftarmenn. Það birtist í vikulegum skráningum. Það birtist í afstöðu til þeirra í veikindum og ríkið sjálft reynir vart að ráða til sín atvinnulausa í þær fjölmörgu lausu stöður sem losna í viku hverri. Ég segi og staðhæfi að þetta er brot á 76. gr. stjórnarskrárinnar um rétt til aðstoðar í atvinnuleysi og ég spyr: Þurfa atvinnulausir að fara sömu leið að ríkisvaldinu og öryrkjar hafa gert?