Steingrímur J. Sigfússon:
Herra forseti. Ég held að rétt sé að fram komi að það er skoðun fleiri þingflokka og einstakra þingmanna að rétturinn til setningar bráðabirgðalaga hafi verið teygður út yfir öll takmörk þegar þessi lög voru sett í sumar án þess að kalla þing saman sem auðvitað var lafhægt á björtum sumardögum. Mönnum var ekkert að vanbúnaði að koma hér og stunda lagasetningu ef svo ríka nauðsyn bar til að setja lög. Hv. þm. Kristinn H. Gunnarsson rökstuddi þetta sennilega best allra í ítarlegri ræðu þegar hann fór yfir það hvernig ætlunin var að takmarka mjög réttinn til útgáfu eða setningar bráðabirgðalaga með þingskapabreytingum 1991.
Úr því sem komið er er að sjálfsögðu nauðsynlegt að þetta mál fari til nefndar og fái skoðun. En ég tel að þingnefndin sjálf sem tekur við málinu --- betra væri þó að sérstök nefnd eða formenn þingflokka tækju það upp á sína arma --- ætti að fara af þessu tilefni yfir það sem hér hefur gerst til að fyrirbyggja að slíkir hlutir endurtaki sig í framhaldinu. Það er algerlega ljóst að verið er að rjúfa þá samstöðu sem á sínum tíma var um að takmarka og í reynd afnema bráðabirgðalagasetningu nema í algjörum neyðar- og undantekningartilvikum. Það er fráleitt að þetta samrýmist þeirri (Forseti hringir.) hugsun sem þá var lögð til grundvallar þingskapalagasetningunni á sínum tíma. Ég fer því fram á það, virðulegi forseti, að þetta verði gert.