Ingibjörg Sólrún Gísladóttir:
Herra forseti. Ég verð að játa að ég er ekki mjög kunnug því frv. sem hér er lagt fram, hef verið að renna yfir það og hlusta á framsögumann hér í þingsalnum en mér sýnist, bæði á frv., greinargerðinni og eins á þeirri framsöguræðu sem hér hefur verið flutt, að hér sé hreyft mjög mikilvægu máli sem nauðsynlegt er að taka til skoðunar.
Við höfum fylgst með því hér á landi síðan Kvennaathvarfið var stofnað, líklega 1983 ef ég man rétt eða 1982, annaðhvort árið var það nú, og enn lengur í öðrum löndum að ofbeldið á heimilunum birtist okkur með þeim sérkennilega hætti að árásarmaðurinn situr óáreittur eftir heima en eiginkona og börn flytja, ef ég má nota þá samlíkingu, í flóttamannabúðir. Þarna er auðvitað verið að snúa hlutunum við og mikilvægt er að reyna að koma hlutunum þannig fyrir að hægt sé að veita þeim sem fyrir ofbeldinu verður, eiginkonu og börnum í flestum tilvikum, vernd á heimili sínu. Árásarmanninum á þá auðvitað að veita athvarf og vonandi hjálp til þess að takast á við sitt vandamál.
Það er einmitt það sem gerð er tillaga um hér. Í greinargerð er ágæt samlíking um að það hafi náðst almenn pólitísk sátt í Austurríki um málið og hún hafi byggst á svipaðri hugsun og rauða spjaldið í knattspyrnu, þ.e. þeim sem brýtur af sér er vísað af leikvelli og hann þarf að gjalda fyrir brot sitt en ekki fórnarlambið. Ég tel að þarna sé skynsamleg og eðlileg hugsun á ferðinni.
Auðvitað munu einhverjir grípa til þeirra svara, og það er út af fyrir sig eðlilegt, að þarna sé ákveðin hætta á ferðinni, það sé verið að brjóta gegn rétti þeirra einstaklinga sem vísað er af heimili og verða fyrir nálgunarbanninu. En það má auðvitað líka snúa röksemdafærslunni við og segja: Hver er réttur þess aðila sem fyrir árásinni hefur orðið og þarf að hverfa af heimili sínu af þeim sökum?
Við höfum ákveðnar skyldur í samfélaginu til að vernda og það getur auðvitað sett rétti einstaklinganna takmörk. Svo ég noti aftur samlíkinguna í stríðsrekstrinum hefur alþjóðasamfélagið líka skyldu til að vernda og það getur svo sem komið niður á fullveldi þjóða en við verðum að takast á við þá frumskyldu að vernda líf, limi og rétt fólks, hvort sem það er í stríðsrekstri á hinu alþjóðlega heimili eða í stríðsrekstri sem er annars konar inni á heimilum þar sem fólk býr við ofbeldi.
Eins og ég segi, herra forseti, held ég að þarna sé hreyft mikilvægu máli og það verður áhugavert að sjá hvaða meðferð það fær í þingnefnd og í meðförum Alþingis.