Kolbrún Halldórsdóttir (andsvar):
Frú forseti. Já, ég veit ekki hvort þetta sé svona mikið grundvallaratriði, þ.e. að treysta ökumönnum, að umferðarmenningin verði betri bara af því yfirvöld komi til með að treysta ökumönnunum. Það kann vel að vera, ég ætla ekki að leggja sérstakan dóm á það.
En í dæminu sem hv. þm. tók af mögulegum hjólreiðamanni sem hjólar á milli Hafnarfjarðar og Reykjavíkur, að hann sé nú þegar í þeirri hættu sem ég talaði um í ræðu minni, þá er það ekki alls kostar rétt því í dæminu sem hv. þm. tekur gerir hann ráð fyrir að hjólreiðamaðurinn sé á akbrautinni og þar af leiðandi þurfi bílstjóri að taka tillit til þess ef hann ætlar að beygja inn á aðrein.
Í hinu tilfellinu eru hjólreiðamenn iðulega á göngustígum eða hjólreiðabrautum sem liggja meðfram akbrautum. Ég get nefnt t.d. Skógarhlíðina. Ef við erum á leiðinni upp Skógarhlíð segjum frá Sölufélagi garðyrkjumanna og erum á leiðinni upp Öskjuhlíðina upp að Perlu, þá eru hjólreiðamennirnir á hjólreiðabrautinni sem liggur meðfram akbrautinni. Þeir fara yfir gangbrautina á akbrautinni þar sem --- ég man nú ekki hvað gatan heitir sem liggur þarna yfir að Hótel Loftleiðum --- en þá er það þannig að hjólreiðamennirnir eru ekki á akbrautinni og telja sig þess vegna vera örugga um að bílarnir bíði eftir sínum ljósum og hjólreiðamennirnir fara þess vegna áfram beina leið yfir akbrautina. Það er í slíkum tilfellum sem hjólreiðamennirnir yrðu óhjákvæmilega í meiri hættu en þeir eru í dag.
Varðandi það að hv. þm. sagði í ræðu sinni áðan að það mundi létta geð bílstjóranna að fá þetta tækifæri og þennan möguleika að beygja til hægri án þess að þurfa að bíða eftir græna ljósinu, þá vil ég nú segja að það léttir geðið enn þá meira að hjóla.