framkvæmd kosningar til stjórnlagaþings, munnleg skýrsla innanríkisráðherra.
Frú forseti. Ég tek undir síðustu orð hv. þm. Ragnheiðar Ríkharðsdóttur um þessa tilvísun í þjóðina sem sumir virðast alltaf hafa á hraðbergi í ræðustól. Við erum öll meira og minna kosin af þjóðinni og ég tek undir orð hennar.
Hér erum við að ræða um það að Hæstiréttur dæmir kosningu ógilda vegna þess að hún var ólýðræðisleg. Hún var ekki leynileg. Hún fullnægði ekki þeim kröfum sem gera verður til kosninga. Þetta er meginmálið.
Kosningin má ekki vera ólögleg vegna þess að ekkert gerðist. Við skulum gefa okkur að ekkert hafi gerst, það getur samt vel verið að eitthvað hafi gerst, en við megum ekki slaka á þeim kröfum sem við gerum til kosninga. Sem lýðræðisþjóð megum við ekki slaka á þeim kröfum. Þetta er gífurlegt áfall fyrir okkur öll, fyrir alla Íslendinga.
Svo gerist það að enginn ber ábyrgð. Nú vill svo til að kosningar heyra undir hæstv. innanríkisráðherra. Hann kemur í ræðustól og það bera allir ábyrgð á þessu nema hann, sérstaklega hann ber ekki ábyrgð á þessu. Meira að segja Hæstiréttur ber ábyrgð á því að hafa bent á að þessar kosningar væru ólýðræðislegar. (Gripið fram í: Það er ekki það sem hann sagði.) Hann ber enga ábyrgð á þessu, það er Alþingi sem ber ábyrgð á þessu eða sveitarstjórnir o.s.frv. — en ekki hann. (Gripið fram í.) (Gripið fram í: Það er ekki það sem hann sagði.) Það eru nefnilega margir sem vilja taka að sér ábyrgðarstöður en vilja svo ekki bera ábyrgð þegar á reynir. Hann talar um að það þurfi að meta aðstæður o.s.frv. Það merkilega er að á sama andartaki talar hann um lítinn dreng suður á Indlandi og þar á ekki að taka mið af aðstæðum, heldur velja harða lagatúlkun. Dálítið merkilegt að þetta sé sama daginn.
Ég vil breyta stjórnarskránni, ég hef margoft lýst því yfir. Ég gagnrýndi þessa tímasetningu, að breyta stjórnarskránni rétt eftir hrun, og ég gagnrýndi líka hversu stuttan tíma menn ætluðu sér í þetta. Það er eins og að þetta sé eitthvert bráðaverkefni. Ég var mjög fylgjandi þessu og ég tók þátt í kosningunni. Ég uppgötvaði að fjöldi frambjóðenda var allt of mikill, það var ekki nokkur leið að kjósa á milli þeirra. Það var mikil vinna að kynna sér alla þessa frambjóðendur. Kosningaþátttakan olli mér miklum vonbrigðum.
Ég legg til, frú forseti, að Alþingi vinni núna saman, allir þingflokkar, að því að móta stefnu um að breyta stjórnarskránni þannig að sátt sé um hana. Stjórnarskráin á að vera samin í sátt og það hvernig hún er samin á líka að vera gert í sátt. Það hlýtur að nást sátt á meðal þingmanna til að koma þessu í almennilega framkvæmd.