staða lífeyrissjóðanna, munnleg skýrsla fjármálaráðherra.
Frú forseti. Það er tvennt sem ég nefndi í ræðunni. Það er í fyrsta lagi um framfærsluuppbótina. Það verður hreinlega að taka hana af aftur, það er bara einfalt, þótt það sé óvinsælt, til að lífeyrissjóðirnir komi aftur fram sem einhvers konar viðbót þegar menn fara á lífeyri. Þetta er það fyrsta.
Varðandi 3,5% viðmiðið þarf sennilega að lækka það með öllum þeim afleiðingum sem það hefur, í skerðingum lífeyris, hækkun iðgjalda eða hækkun ellilífeyrisaldurs. Þetta er eitthvað sem Alþingi þarf að gera. Ég er hlynntastur því að hækka ellilífeyrisaldurinn jafnvel upp í 70 ár eða 75 ár eða jafnvel enn hærra, gefa það frjálst. Ég er reyndar með frumvarp fyrir Alþingi um það, eða var með það, um að hækka þau viðmið.
Svo þarf að kíkja á fjárfestingarnar. Sett hafa verið lög um aukið hæfi stjórnenda lífeyrissjóðanna og stjórnarmanna. Og það er af hinu góða, að menn hafi eitthvert vit á því sem þeir eru að gera, þeir menn sem þarna ráðast inn sem stjórnendur.
Svo hef ég lagt fram frumvarp um að sjóðfélagar fái að vita verðmæti réttinda sinna. Ég held að það sé mjög brýnt, frú forseti, því að ef fólk veit ekki hvað það á í lífeyrissjóðunum og lítur á það sem skattlagningu, veit ekki til dæmis að meðalfjölskylda á í lífeyrissjóðunum um 17–18 milljónir hreina eign, oft miklu meira en menn eiga í húsnæði sínu nettó og í bílnum, ef menn vita það ekki þá skipta þeir sér ekki af því, en um leið og þeir mundu vita það færu þeir að skipta sér af því og jafnvel krefjast þess að kjósa í stjórn. Það er kannski það sem þarf. Reyndar sýndi hrunið það og það er mjög miður að einn af tveimur lífeyrissjóðum sem var með lýðræði í stjórn, þ.e. Lífeyrissjóður verkfræðinga, fór eiginlega hvað verst út úr hruninu. En ég mundi ekki segja að það sé endilega dæmigert. Það sem gerðist í kjölfarið var að sú stjórn og framkvæmdastjórinn hætti vegna þessa lýðræðis en aðrar stjórnir hafa ekki hætt og urðu þó fyrir sambærilegu tjóni.