breytt stjórn fiskveiða í samræmi við úrskurð mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna.
Hæstv. forseti. Ég vil taka undir þau orð sem hér voru sögð af hv. þm. Karli V. Matthíassyni að það er ekkert skrítið þó menn reyni að verja þá hagsmuni sem þeim hefur verið úthlutað. Það er algjörlega rétt að það eru auðvitað lögin sem við setjum á Alþingi sem marka þann ramma sem menn vinna eftir.
Þó ég hafi oft og tíðum gert miklar athugasemdir við kvótakerfið og framkvæmd þess þá er það samt sem áður svo að útgerðarmenn vinna í kerfinu og vinna eftir lögum og sumir eru útsjónarsamari en aðrir í að vinna eftir lögunum og hafa notað sér lög og reglur. En ég hef ekki haldið því fram að þeir hafi framið lögbrot við að nýta sér lögin. Vissulega hafa íslenskir útgerðarmenn varið þann rétt sem þeir hafa fengið á undanförnum árum í þeim miklu verðmætum sem þeir eru með í höndunum sem hefur svo verið útfærður þannig að menn geta leigt hann og selt og gert aðra að leiguliðum sínum eða notendum heimildanna. Það hefur hins vegar búið til það misrétti sem mannréttindanefndin kemst að að sé óásættanlegt fyrir mannréttindi okkar. Þeir vitna réttilega í að þessi löggjöf var sett með lögum nr. 38/1990 þegar kvótakerfinu var komið á fót varanlega, eins og við viljum kalla það, þ.e. þegar útgerðarmenn fengu lagalegan rétt afhentan á Alþingi til að geta selt og leigt frá sér veiðiheimildir.
Þessi er staðreynd málsins. En hún hefur hins vegar haft ýmsar afleiðingar. Þetta hefur meðal annars haft þessar afleiðingar, eins og er sýnt hér, hvernig skuldastaða sjávarútvegsins hefur vaxið. Núna við síðustu gengisfellingu má gera ráð fyrir því að þessar skuldir sjávarútvegsins sem voru taldar rúmir 300 milljarðar á síðastliðnu ári, þ.e. í júní á síðastliðnu ári, séu nú farnar að nálgast 360–370 milljarða eftir síðustu gengisfellingu því megnið af lánaskuldbindingunum er í erlendri mynt.
Það er alvarlegt fyrir okkur að skuldir sjávarútvegs skuli vaxa eins og þær hafa gert á undanförnum árum. Undanfarin tíu ár hafa þær vaxið úr því að vera 95 milljarðar kr. upp í þá tölu sem ég var hér að nefna án þess að aflaverðmætið hafi breyst mjög mikið.
En málið sem við ræðum snýst um það hvort við ætlum að taka á því óréttlæti sem hefur viðgengist í kvótakerfinu að Íslendingar sitja ekki við sama borð þegar þeir vilja stunda þessa atvinnu eða sækja inn í þessa atvinnugrein og um það snýst auðvitað málið. Þar er af mörgu að taka og rétt kannski í örstuttu máli benda á að þegar Hæstiréttur felldi Valdimarsdóminn á sínum tíma var niðurstaða Hæstaréttar sú að ekki þyrfti tvöfalda takmörkun, það þyrfti ekki bæði veiðileyfi og líka kvóta. Þar með datt úreldingarreglan út eins og menn vita og allir gátu fengið veiðileyfi. En hvað gerðu þá íslensk stjórnvöld í framhaldinu? Þau fjölguðu fisktegundum í kvótakerfinu. Það voru allar tegundir tíndar inn, sandkoli, skötuselur, keila, langa og svo framvegis og við sátum uppi með það að framkvæmd sjávarútvegsráðherra sem hefur þetta vald — það er sjávarútvegsráðherrann sem hefur það vald að ákveða hvort fiskur sé í kvóta eða ekki í kvóta. Sjávarútvegsráðherra gæti í dag tekið fjöldamargar tegundir út úr kvótakerfinu. Hann hefur vald til þess. Það er nefnilega gert með reglugerðarákvæði að ákveða aflamark á kvóta. En í kjölfar Valdimarsdómsins var tegundunum fjölgað og þar með lokaðist þessi leið sem dómurinn opnaði mönnum til að fá að stunda veiðar á þeim tegundum sem þá voru utan kerfisins.
Niðurstaða laganna frá 1990 um frjálsa framsalið olli því að mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna kemst að þeirri niðurstöðu að mannréttindi séu ekki virt á Íslandi að því er varðar þennan rétt, að jafnrétti milli manna sé ekki virt og atvinnufrelsi sé ekki virt. Svona er þetta í heildina í málinu. Á þessu þurfum við að taka. Það er hægt að fara margar leiðir út úr þessu kerfi. Það þarf örugglega að stíga þau skref — ég tek undir það sem sagt hefur verið í (Forseti hringir.) því — það er hægt að fara margar leiðir til að fyrna sig út úr þessu kerfi.