eftirlaun forseta Íslands, ráðherra, alþingismanna og hæstaréttardómara.

Forseti. Þetta var nokkuð löng ræða en ég held að meiningin sé skýr ef maður dregur hana saman og reynir að beita bókmenntalegum skýringaraðferðum á ræðuna. Þingmaðurinn stendur gegn þessu frumvarpi vegna þess að hann telur að réttindaávinnsla þingmanna, og ráðherra fyrst og fremst auðvitað — því málið fjallar í rauninni fyrst og fremst um ráðherra, sem það gerði 2003, þann rétt sem fram kom áðan í máli þingmannsins að þingmenn sjálfir, þ.e. þeir sem ekki voru ráðherrar högnuðust sáralítið á þessu og mismunandi hvað mikið — eigi að vera mun og miklu hraðari en réttindaávinnsla almennra opinberra starfsmanna, sem aftur hafa mun hraðari réttindaávinnslu og betri lífeyriskjör en fólk á almennum markaði.

Það er ágætt að vita það þá klárlega að hv. þm. Bjarni Benediktsson, sá sem talaði áðan, ætlar að greiða atkvæði gegn þessu frumvarpi á þeim forsendum. Að viti hv. þingmanns má því aðeins skerða þessi réttindi að þau verði bætt upp í kjörum hans þannig að hann geti í séreignarsjóði eða einhverjum almennum og frjálsum lífeyrissjóðum, sem vonandi fjárfesta ekki fé sitt í Sjóð 9 hjá félögum hans í Sjálfstæðisflokknum, varðveitt það og eflt með þeim hætti.

Spurningin er auðvitað sú, ef Bjarni Benediktsson er einhverrar annarrar skoðunar: Af hverju greiddi hann atkvæði á þann hátt sem hann gerði árið 2003? Því hefur þingmaðurinn eiginlega ekki svarað enn þá.